Sylvia Visser

   ‘Hé, kijk nou.’ Ze ging voor de spiegel met haar vingers over de huid van haar hals.

   Haar vriend keek naar de kleine, rode bultjes in haar nek. ‘Wat heb je?’

   ‘Ik denk dat ik allergisch ben voor jou.’ Ze lachte.

Ze had geen idee waarom ze die jeuk en bultjes had. Natuurlijk was ze niet allergisch voor hem. Ze maakte een grapje. Het was wel heel toevallig dat ze dit kreeg nadat zij hadden zitten vrijen. Hij had haar gekust in haar nek. In het vervolg was dit de ultieme grap. Ze vertelde het aan haar familie, aan zijn familie, aan hun vrienden en die herhaalden het. Zij was allergisch voor haar vriend.

 

   ‘Niet dat ik weet’, zei ze. ‘Nou ja, voor pinda’s, denk ik. Maar daar ben ik nooit op getest. Ik heb ze alleen altijd heel erg vies gevonden. Dus ik eet ze niet. Ooit kreeg ik geblinddoekt op een kinderfeestje een lepel pindakaas.’ Ze kokhalsde.

   ‘Dan gaan we je testen’, zei de huisarts. ‘Je moet morgenvroeg tussen acht en tien even bloed laten prikken bij het wijkgebouw.’

Ze pakte het formulier aan. Vroeger toen ze nog in de kinderstoel zat, haalde haar vader vaak de pot pindakaas onder haar neus door. Hij vond het zo schattig hoe ze de pot wegduwde met haar handje. Je reinste kindermishandeling.

   ‘Ik ben inderdaad allergisch voor je.’ Ze grijnsde.

Haar vriend keek niet begrijpend.

   ‘Weet je nog toen jij me laatst in mijn nek gekust had en ik allemaal bultjes had?’

   ‘Ja?’

   ‘Jij had toen pinda’s gegeten. Ik heb net de uitslag gekregen en ik ben inderdaad allergisch voor pinda’s. Mijn allergische reactie kwam dus echt door jouw kussen.’ Ze grijnsde.

   ‘Ik zal er in het vervolg rekening mee houden’, zei hij.

   ‘Nee, joh, dat hoeft niet. Eet lekker wat je wil. Ik ga alleen niet meer met je kussen als je pinda’s hebt gegeten.’