Home
Boek
Verhalen
Blog
Thema's
Over Sylvia
Contact
Meer
Een knappe, jonge arts plaatste een opmerking over mijn korte rokje. En ik mezelf maar wijsmaken dat dokters alleen maar met een medisch oog naar je kijken. Beetje jammer als er dan toch een uit zijn rol valt. Maar goed, van mij mogen aantrekkelijke mannen dagelijks vleiende opmerkingen maken. Dus het is hem vergeven. Het zal echter wel lastig zijn om er niet aan te denken als ik de volgende keer een inwendig onderzoek laat doen.
Lees verder
8 april 2015
Ondeugender honden dan mijn Bolke ken ik niet. Regelmatig vond Bolke dat hij aandacht moest hebben, terwijl ik aan het schrijven was. Zijn kop legde hij dan op mijn toetsenbord: ‘Baas, aai’. Als ik niet gehoorzaamde, had meneer andere methoden. Met zijn snuit duwde hij mijn laptop dicht: ‘Nou kun je niet meer schrijven. Tijd voor Bolke.’ Zo nodig beschikte hij ook over zwaarder geschut. Bolke was een dief. Hij gapte iets en beet het kapot of at het op. Zijn prooi kon een horloge zijn of een bril of mijn lingerie.
1 april 2015
Er is maar één plek die telt en dat is de eerste. Bij een wedstrijd met meer dan 1400 deelnemers is de kans op die plaats niet zo groot. 0,7 promille als mijn wiskundige kennis me niet in de steek laat. Ik zou het even checken, hoor. Neerlandici zijn niet te vertrouwen als het om rekenen gaat. Ik kan je trouwens zo wel vertellen dat dit niet klopt. Ik vergeet variabelen mee te nemen voor de voorkeuren en het geslacht van de juryleden, het tijdstip van beoordelen en of de zon schijnt.
29 april 2015
Ook al is poëzie zeg maar niet echt mijn ding, De Stille Dichter had een streepje voor bij mij. Heel romantisch begon hij met het plaatsen van gedichten op mijn tijdlijn. Nou vermoed ik wel dat hij dezelfde versjes neerpent bij alle vrouwen die hij kent, maar ik verbeeld me gewoon dat hij ze speciaal voor mij heeft geschreven. Dagen gingen voorbij en onze band werd steeds inniger. Tot de avond dat hij me privéberichtjes begon te sturen.
15 april 2015
Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot over uiteenlopende onderwerpen.
‘Wat ben je toch grof in de mond geworden’, mopperde mijn moeder. Ik was net terug na maanden werken op een binnenvaartcruiseschip. Eerlijk is eerlijk, ik had mijn taalgebruik wat aangepast aan de stoere scheepvaartlui. Een bouwvakker was er niks bij. Als bleu, negentienjarig meisje arriveerde ik met de trein in Berlijn om aan boord te gaan van het schip. Bekaf van de reis was ik en ik kon het schip niet vinden. Niemand kon me vertellen waar ik moest zijn en het telefoonnummer dat ik had gekregen, klopte niet.
22 april 2015
Archief
