Sylvia Visser

MS-terugval, longontsteking, griep. Mijn 2015 werd overschaduwd door ziekte. Ik was maandenlang aan huis gekluisterd en ik heb veel van mijn gezondheid ingeleverd. Toch kijk ik met een positief gevoel terug op dit jaar. Ik heb geleerd dat niet goed kunnen lopen weliswaar vervelend is, maar dat je beroerd voelen vele malen erger is. Zelfs met die rot-rollator valt te leven. Zolang je maar de mensen van wie je houdt om je heen hebt en als je maar de dingen kunt doen die je leuk vindt.

 

Lees verder

Twintig jaar lang zijn we elkaar uit het oog verloren, maar mijn vriendin vond mij terug op Facebook. We zaten bij elkaar in de klas op de basisschool en samen deden we onze Eerste Heilige Communie, het absolute hoogtepunt in een katholiek meisjesleven. Maandenlang oefenden we op school de liedjes. Sommige zal ik nooit vergeten. ‘Een lied rond de tafel van Jezus in een zaal. Een lied rond de tafel van ’t laatste avondmaal. Daarvan wil ik zingen een liedje keer op keer. En ik deel er de dingen en alles smaakt naar meer.’

 

Lees verder

Blog

Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot over uiteenlopende onderwerpen.

Talloze keren heb ik deze blog al geschreven. En weer weggegooid. Niet omdat het me niet bezighoudt, maar omdat mij als kind is geleerd je niet te wentelen in zelfmedelijden. Niet klagen, maar dragen. Waarom nu dan wel deze column? Nou, eigenlijk gewoon omdat ik niet anders kan. Het beheerst mijn leven en ik schrijf nu eenmaal een persoonlijke blog.

                

Lees verder

Ik ben er klaar mee. Het is donker als ik opsta, donker als ik naar bed ga en daartussenin is het eigenlijk niet heel veel beter. Gezellig, die donkere dagen voor kerst. Ik vind er niks aan. Het maakt me somber. Nee, ik ben niet depressief. Ik zie gewoon even niet zoveel lichtpuntjes, behalve die van mijn kerstverlichting dan. En zelfs daar baal ik van, want met kerst hoort het koud te zijn en er hoort sneeuw te liggen. Knus met een beker warme chocolade voor de open haard. Maar met deze temperaturen fik je weg als je dat doet. Ik zei al dat er geen lichtpuntjes zijn.

 

Lees verder 

Als bleue eerstejaars student belandde ik op een avond in café ‘De eerste kamer’ in Groningen. Mijn vriendinnen en ik bestelden bier en een Groningse, droge worst. Waarschijnlijk hing de laatste al maanden achter de bar, inmiddels doordrenkt met verschaald bier, verdampt zweet en heel veel sigarettenrook. Dit was in de tijd dat er nog gerookt werd in de kroeg en niemand daar moeilijk over deed. Tjonge, ik word echt oud.

 

Lees verder

Archief