Home
Boek
Verhalen
Blog
Thema's
Over Sylvia
Contact
Meer
Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
Archief
31 mei 2017
Spuugzat was ik het dat de fotosessie op het strand steeds niet door kon gaan. Deze keer moest en zou de fotoshoot plaatsvinden. Ook al werd het bloedheet die dag en zijn tropische temperaturen niet zo prettig als je MS hebt. Fotograaf Maarten Willems vroeg nog of ik de shoot niet liever wilde verzetten. Nee, ‘met de hakken in het zand’ was niet voor niets het thema.
Lees verder
24 mei 2017
Lichaamssappen uitwisselen hoort bij seks. Speeksel, sperma, vaginaal vocht. En voor Patricia Paay maakt urine ook deel uit van dat rijtje. Opwindend omdat het niet hoort. Niet mag. Omdat het de ultieme onderdanigheid is. Heerlijk moet het zijn om je onder te laten plassen door je partner. De warme vloeistof over je lijf te voelen stromen. Zoiets moet het althans zijn. Mijn voorkeur heeft het echter niet. Nou ja, om eerlijk te zijn, weet ik dat niet. Ik heb het namelijk nog nooit geprobeerd.
17 mei 2017
Weg achter mijn laptop en even los van mijn mijmeringen. Voor deze eenzame schrijver een heerlijk uitje om op de radio columns voor te lezen. Bij AmsterdamFM ontmoette ik mijn uitgever en ik trof er inspirerende schrijvers, kunstenaars en musici. De laatste keer bijvoorbeeld de talentvolle schrijfster Nhung Dam. Haar debuut ‘Duizend vaders’ is net verschenen bij De Bezige Bij en nu al verkocht aan een Duitse uitgever. Nhung en ik bleken tegelijkertijd in Groningen te hebben gestudeerd.
10 mei 2017
Op Moederdag ben ik niet welkom bij mijn moeder. Of we ruzie hebben? Nee, ze is dan met vakantie. Wie immer. Afspraken plannen is sowieso lastig. Gepensioneerden zijn druk. Twee dagen per week vrijwilligerswerk. Een dag tennissen, een dag wandelen, een dag op de kleinkinderen passen. En dan ook nog het huis schoonmaken en boodschappen doen. O ja, en 33 keer per jaar op vakantie. Al sinds mijn moeder met de vut is, houdt ze geen tijd meer over.
3 mei 2017
Een gezin asielzoekers woont in mijn huis en ik ben er niet blij mee. Het begon met een, maar als vanzelf werden het er meer. Mijn hulp zette de eerste heel dapper buiten, maar dat mocht niet baten. Kennelijk beviel mijn huis hem zo goed dat hij besloot zijn vrouw en kinderen over te laten komen. Nou heb ik op zich niks tegen asielzoekers, maar dat betekent nog niet dat ik ze in mijn huis wil hebben. Laat staan dat ik gezinshereniging toejuich.
