Sylvia Visser

Carnaval is een achterlijk verkleedfeestje, een drankfestijn en een excuus om vreemd te gaan met wie je maar wilt. Een kern van waarheid of vooroordelen die leven bij het volk van boven de rivieren dat op zaterdagavond de sfeer in Oeteldonk verpest?
                Met een boerenkiel en een rood-wit-gele das veranderen alle mannen en vrouwen van de stad Den Bosch in de boeren en durskes van het durp Oeteldonk. Een verkleedfeest is het dus zeker. Of het daarmee ook een achterlijk verkleedfeest is, daar kun je over redetwisten. Als echt Oeteldonks durske vind ik natuurlijk van niet. Persoonlijk vind ik het achterlijker als je je op Koningsdag uitdost als oranje leeuw of wanneer je met het voetballen rood-wit-blauwe strepen op je wangen smeert en bijbehorende oerkreten brult.
                Met carnaval leerde ik als vijftienjarig meisje bier drinken. Ik vond het niet te zuipen, maar het is zo onhandig als er steeds vijftien bier en één Safari-jus gehaald moeten worden. Al snel ontdekte ik dat de eerste ’s morgens smerig is, maar dat alle volgende des te lekkerder smaken. Alhoewel je van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat drinkt, ben ik met carnaval nog nooit straalbezopen geweest. Maar eerlijk is eerlijk, ‘nuchter’ dekt aan het eind van de dag ook niet helemaal de lading.
                Een excuus om vreemd te gaan met wie je maar wilt. Van dit vooroordeel begrijp ik nog het minst. Hoezo zou je carnaval nodig hebben om vreemd te gaan? Daar heb je toch geen bier of carnavalsmuziek of boerenkiel voor nodig. Of is dat mijn verdorven geest?