Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
De wond op mijn stuit is dicht, de wond op mijn stuit is dicht, de wond op mijn stuit is dicht. Mijn nieuwe mantra. Ik kan het bijna niet geloven. Of eigenlijk kan ik het niet geloven. Dit betekent dat ik niet meer in levensgevaar ben. Ik leef!
Kampers hadden dat en bikers van de Hells Angels en ordinair volk uit achterbuurten, zoals waar ik nu woon.
‘Het gebeurt niet! Jij laat je lichaam niet verminken!’
Tuig van de richel had plakplaatjes, kreeg ik thuis te horen, maar niet ons soort mensen. Ik was veertien en wilde graag een tatoeage.
Leefrecht
11 maart 2022
‘Gebruik jij een hulpmiddel?’, vroeg een man.
Wat een impertinente vraag, dacht ik nog.
‘Je maakt wel erg ongebruikelijke woorden en dat vind ik dus verdacht.’
Persoonlijk vind ik onbekende mannen die mij uitnodigen voor Wordfeud verdacht, maar aangezien ik niks beters te doen heb, speel ik mee met alle spelletjes.
Miep, miep, zoef! Voorbijgangers hadden me nog niet terug in de rolstoel gezet of weg was ik. Haast had ik. Voor de eerste hulp van het ziekenhuis was ik uit mijn rolstoel gelanceerd, doordat mijn voetplaten de grond raakten. Mijn benen waren dubbelgeklapt en ik had veel pijn, maar ik kon ze nog bewegen. Dus ik had niks gebroken, dacht ik.
Tinder in het grensgebied
2 maart 2022
‘Ik wil geen buitenlander’ zeggen sommige Tindervrouwen, klagen de Tindermannen. En dat tegen een Belg die dezelfde taal spreekt. Nou ja, dezelfde taal. Soms heb ik ook wel wat communicatieprobleempjes met Belgen. Zo wist ik niet wat een Belgische man bedoelde met ‘ik zal nooit iemand de les spellen.’ Wilde hij me niet verbeteren of wilde hij me geen lesje leren? Ook begreep ik hem niet toen hij zei: ‘Ik zou er niet gunstig over worden.’