Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
‘Zeg het maar als ik weer in bed moet gaan liggen. Ik word er natuurlijk niet vrolijk van, maar als het nodig is, dan doe ik het. Liever nu een paar weken dan straks een paar maanden.’
Bij terugkomst van mijn week Parijs afgelopen zomer liet ik de huisarts zien dat ik een decubituswondje, een drukwond had opgelopen.
Daar was ze weer. Het meisje stond naast me en keek naar me. Ik schatte haar een jaar of zes. Vorige week schudde ze haar hoofd en vluchtte weg toen ik wilde weten of ze iets wou vragen. Nu stond ze hier opnieuw. Haar nieuwsgierigheid won het kennelijk van haar angst.
‘Wil je iets vragen?’
Nee?! De tranen rolden over mijn wangen. Mijn in een jaar tijd opgebouwde, sociale leven stortte binnen een seconde ineen. Wat moest ik nou? De mensen die ik had leren kennen, zou ik nooit meer zien. Ik was helemaal alleen in Roermond. En de kerkklokken hadden mij nog wel zo duidelijk geroepen die eerste zondag in mijn leven in Roermond. Het was een duidelijk teken: in de Heilig Hartkerk moest ik zijn. Had ik het dan toch verkeerd begrepen?
Half vijf ‘s ochtends en dronken. We kunnen het nog steeds. Mijn vriendinnen en ik staan weliswaar niet meer te dansen op de houten banken in de kroeg ‘De Tapperij’ in Groningen, maar het repertoire van toen kwam nog wel even voorbij. ‘Ben je geil of wil je een koekje?’ En net als vroeger wisten wij heel goed hoe de wereldproblematiek opgelost moest worden: de energiecrisis, de coronacrisis, Poetin.
Een uur lang lig ik in mijn bed te wachten tot ik eruit getakeld word met de tillift.
‘Dan wachten ze maar.’
Mijn bloed kookt als ik hoor dat er op deze manier over mij gesproken wordt. Zelfstandig kan ik sinds een paar jaar niet meer in of uit bed. Hulpeloos voel ik me, machteloos.