Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
Met discriminatie had ik als blonde, heteroseksuele vrouw met blauwe ogen nog nooit te maken gehad. Tot ik gehandicapt raakte en de kroeg in wilde precies tien jaar geleden. Ik was nog jong en ging dus graag op stap. Bij een café werd mij echter de toegang geweigerd met mijn rolstoel. Geen grapje. Tientallen mensen zonder rolstoel passeerden mij en mochten gewoon naar binnen. Ik kwam er echter niet in met mijn rolstoel. Voor mij was er geen ruimte.
Een wonder. Al mijn whatsapp-berichten van 2020 en eerder weer terug. Alleen een beetje jammer dat ik alle appjes vanaf 2020 nu kwijt ben. In 2020 stapte ik over van Android naar Apple. Dat die twee megaconcurrenten niet goed samenwerken, zal niemand verbazen. Ik verloor al mijn zorgvuldig bewaarde berichten, maar had daar inmiddels mee leren leven.
‘Je moet nooit je mond dichthouden. Dat zeg ik ook altijd tegen mijn kinderen.’
Dit zei de moeder van een vriendinnetje tegen mij. Samen met het vriendinnetje was ik naar het zwembad geweest en ik voelde mij zeer onheus bejegend door de beheerder van de fietsenstalling. Ik was boos. Heel kwaad. Zo woedend dat ik moest huilen.
‘Ach welnee, jullie kunnen er helemaal niets van hier in Limburg.’
‘Nee, in Brabant begrijpen ze er niks van. Jullie kunnen geen carnaval vieren.’
Al wekenlang zijn de Limburgers en ik hier in mijn woonplaats Roermond tegen elkaar op aan het bieden wie het mooiste feestje kan bouwen.