Coronaliefde
verhaal
14 november 2020
‘Ben jij niet bang dat je opa of oma het krijgt?’ Joris schreeuwt in haar oor. Hij probeert de muziek te overstemmen.
Sylvia haalt haar schouders op. ‘Die hebben zelf nog de oorlog meegemaakt. Die snappen dit echt wel.’
‘Zijn jouw opa en oma al zo oud?!’, vraagt Joris. Hij legt zijn hand op haar schouder.
Zijn aanraking jaagt kriebels door haar buik. ‘Die zijn al in de tachtig, joh.’
‘Ik heb ook zoiets van ‘bekijk het maar’. Ik wil wel een beetje leven’, roept Joris. Hij draait al langer om Sylvia heen. Geen coronacrisis die dit in de weg gaat staan.
`Ja, Rutte bekijkt het maar. Hij is zelf toch ook jong geweest?’
‘Precies.’Joris legt zijn handen op haar heupen.
Sylvia krijgt een wee gevoel in haar onderbuik. Ze kijkt omhoog naar Joris. Hij brengt zijn gezicht naar haar toe. Haar lippen gaan van elkaar. Hij kust haar. Zijn tong glijdt voorzichtig in haar mond. Hun tongen spelen met elkaar.
Stilte. De muziek is uit.
‘Politie! Het feest is afgelopen’, klinkt door de boxen. Sylvia en Joris horen het niet eens.
Lees ook:
