Papa
verhaal
19 september 2020
De Telegraaf lag opengeslagen naast hem op de bank. Volgens veel mensen is alleen de financiële bijlage goed en de rest van de krant sensatiebelust. Mijn vader vond het een heerlijke krant; hij las hem veel liever dan dat saaie NRC. Het kon hem niks schelen wat andere mensen ervan vonden. Mijn vader trok zijn eigen plan.
In de huiskamer stond een Engels boekenkastje gevuld met honderden cd’s. Ooit had hij de cd’s nog gekocht voor veertig gulden per stuk. Mijn onderwijzer vertelde over de nieuwe uitvinding. Compact discs waren zoveel beter dan langspeelplaten; je kon er een kop koffie overheen gooien of met een schaar in krassen terwijl een lp al oversloeg bij de kleinste beschadiging.
Mijn vader had geen oogkleppen op. Hij interesseerde zich voor allerlei muziek. Van opera tot fado tot popmuziek. De cd’s stonden ingedeeld op genre en daarbinnen op alfabetische volgorde. Beethoven kon mijn vader waarderen; daarvan had hij dus een hele rij. Bach was hem echter te zwaar. Veel cd’s van de Beatles en eentje van de Stones. Eigenlijk moest je in zijn tijd nog kiezen, maar mijn vader trok zijn eigen plan.
Hij vertelde honderduit. Altijd, over alles. Mijn vader wist overal wat van. Hij praatte aan een stuk door over het nieuws. ‘O, echt?! Weet je dat niet?’ En over muziek: ‘Ken je dat niet?! Wacht, ik pak het wel even.’ Ik wist niet zoveel als mijn vader. Mijn vader wist alles. Tot die ene dag. Mijn vader luisterde naar mij. Ik wist iets wat papa niet wist. Trots was ik en misschien was mijn vader ook trots op mij.
Lees ook:
