Femicide
verhaal
27 februari 2023
‘Hij bekijkt het maar, ik laat me niet langer zo behandelen. Mooie praatjes dat hij met me wil trouwen en een kindje van me wil. Ik wou dat ik nooit had toegelaten dat hij zo snel bij me introk.’ Hardop praat ze tegen zichzelf, terwijl ze haar spullen pakt.
Denigrerend spreekt hij vaak tegen haar: ‘O, weet je dat echt niet? Jezus, jij begrijpt ook niks. Kom hier, ik leg het je wel even uit.’
Vaderlijk vertelt hij haar dan hoe het volgens hem in elkaar steekt. Dat hij zich over haar ontfermt, geeft haar wel een veilig gevoel. Maar dit soort opmerkingen waren het begin. Hij plaatste zichzelf op een voetstuk.
Eerst wilde hij dat ze geen bezoek meer thuis ontving. Ze had hem toch. Daarna wilde hij ook niet dat zij nog ergens heen ging. Hij had haar nodig. Ze vond het een beetje gek, maar ook wel fijn dat ze zo belangrijk voor hem was. Zoals hij vaak zei, kon ze eigenlijk niks. Haar vriendinnen hadden haar gewaarschuwd dat ze wel een eigen leven moest houden, maar hij kon niet zonder haar. Dus in plaats van bij haar vriendinnen was ze bij hem. Voor hem kon ze wat betekenen. Nu wilde hij ook niet meer dat ze naar haar moeder ging. Dat was de grens. Niet meer naar haar vriendinnen had ze nog wel voor hem over, maar haar moeder kon haar niet missen. Dus ze pakte haar spullen in en als hij straks thuiskwam van zijn werk, was ze weg. Ze had al wat koffers in de hal staan en was de laatste aan het inpakken.
‘Waar ben jij mee bezig?’ Al zijn spieren stonden gespannen.
Haar ogen werden groot, hij was al thuis. Zachtjes zei ze: ‘Ik ga naar mijn moeder toe.’
‘Dat dacht ik niet. Je laat me hier niet alleen na alles wat ik voor jou heb gedaan’, zei hij en rukte de kleren uit haar handen.
Verstijfd bleef ze staan.
‘Wat sta je daar nou weer stom te kijken?’ Zijn ogen spoten vuur.
Haar stem stokte in haar keel.
‘Ga je koffers pakken uit de hal.’
Ze bewoog niet. Hij beende naar de hal en gooide de koffers een voor een naar haar toe. Een hardeschaalkoffer kwam tegen haar scheenbeen. Ze begon te huilen.
‘Moet jij daar om huilen? Wat denk je dat het met mij doet als ik je zo aantref?’
Hij zwaaide de koffer in zijn handen omhoog en hard omlaag richting haar hoofd. Haar handen bewoog ze naar boven.
Haar moeder had nog een sleutel en had die aan een vriendin van Mila gegeven. Haar moeder kon het zelf niet en wilde graag dat er iemand ging kijken. Ze had al dagen niets van Mila gehoord. Haar dochter nam de telefoon niet op, reageerde niet op appjes.
De vriendin van Mila opende de deur. ‘Hallo, ik ben het. Niet schrikken.’
Geen geluid. Haar vriendin keek beneden in de huiskamer, in de keuken. Daar was Mila niet. Haar vriendin liep naar boven en sloeg haar hand voor haar mond. Te midden van koffers en kleren lag Mila op de grond, haar handen bij haar hoofd.
Lees ook:
