Rob en Sylvia
verhaal
1 augustus 2022
‘Dat is lang geleden!’ Hij grijnst van oor tot oor.
‘Nou, zeg dat wel! Eerst die rotcorona, of eigenlijk moet ik zeggen die rotcoronaregels.’ Sylvia zucht.
‘Nogal, zeg. Gelukkig ligt die ellende nu achter ons. Voor zolang als het duurt’, zegt Rob.
‘Het is inderdaad wachten tot de regering het weer op de heupen krijgt en de hele maatschappij afsluit om de levens van enkele bejaarden te sparen.’
‘Genoeg daarover. Nu eerst belangrijke zaken. Wat wil je drinken?’ Hij wenkt de ober.
‘Ik ben wel blij dat dit weer mag zonder QR-code’, zegt Sylvia.
‘Anders ik wel. Ik was echt woedend toen mij de toegang geweigerd werd tot de kroeg. Wie had kunnen bedenken dat wij ooit in zo’n land zouden leven?’
Rob neemt een slok van zijn koffie en kijkt ondertussen op zijn telefoon. Sylvia doet hetzelfde.
‘Ik vind het echt leuk je weer te zien!’, zegt ze.
‘Je moet wel naar mij kijken om me te zien’, zegt Rob.
‘Ja, sorry, even dit appje afmaken.’
‘Zelfs jij houdt je niet aan de telefoonetiquette!’ Hij schudt zijn hoofd.
‘Sorry, sorry, sorry. Ik weet het. Ik zet het geluid zo uit en ik stop mijn telefoon in mijn tas.’
‘Lijkt me een heel strak plan’, zegt Rob. ‘Eerst zit je te klagen dat je me nooit zag door de corona. En dan kun je me eindelijk zien, zit je naar je telefoon te staren!’
Lees ook:
