Sylvia Visser

‘Ik wil graag een thee, maar daar moet ik je wel wat bij uitleggen.’ De mevrouw keek serieus.

Merel probeerde net zo serieus te kijken. Ze kende de vaste gasten allemaal nog niet en wilde wel in een goed dienblaadje komen bij ze. Deze dames schenen elke week een hele ochtend thee en aanverwanten te komen drinken. Van die geitenwollen-sokken-types.

 

‘Je moet voor mij geen thee zetten uit dat apparaat van jullie. Ik ben namelijk allergisch voor kraanwater, voor het metaal van de waterleiding’, zei de zweverige mevrouw die ongetwijfeld Groen Links stemde, of iets anders salon-socialistisch.

Merel fronsde. Een kraanwaterallergie, daar had ze nog nooit van gehoord.

‘Voor mij moet je thee zetten met Spa Blauw. Je doet de Spa in een theeglas en dan stoom je het water op met dat opstoomding, waarmee jullie ook cappuccinoschuim maken.’

Merel trok haar wenkbrauwen op. Bij het opstomen was toch ook kraanwater betrokken? En was die mevrouw dan niet allergisch voor het metaal van het opstoombuisje? Een vreemd verhaal was het.

De mevrouw bespeurde waarschijnlijk de scepsis van Merel en zei: ‘Ik wil er wel voor betalen, hoor.’

Merel legde aan haar collega achter de bar uit wat de mevrouw wilde hebben.

‘Dat mens is gek! Dat doen we niet.’

‘Die mevrouw wil er wel voor betalen’, zei Merel.

De barman pakte een kop theewater en hield het opstoombuisje even in het theeglas.

‘Zo, en nu kost de thee zeven euro’, zei hij.

Merel bracht het naar de tafel.

‘Hoeveel krijg je van me?’, vroeg de mevrouw.