Samen in het bos
verhaal
6 maart 2017
De deur stond open, dus dit was het moment. Famke was het binnen zitten zat. Ze glipte weg toen haar baas even de andere kant op keek. ‘Famke, terugkomen!’, riep hij. Ze keek om naar hem. Zijn gezicht stond boos. Een brave hond zou nu natuurlijk terug naar huis gaan. Maar het avontuur riep.
Famke zette het op een rennen. Haar baas holde achter haar aan, maar gelukkig was Famke sneller. Binnen de kortste keren was ze zo ver weg dat haar baasje haar niet meer kon zien. Wat zou ze gaan doen? Ja, ze ging naar dat huis met al die konijnen. Helaas zaten die beestjes allemaal in een hok, maar het was leuk om eraan te snuffelen. De konijnen schoten alle kanten op. Famke blafte en rende heen en weer voor het hok. Een geweldig spel was dit.
Nu door naar de sloot. Eens kijken of daar wat te beleven viel. Op de kant zaten eenden. Famke sprintte erop af. Kwakend sprongen de eenden in het water. Famke werd een beetje nat. Ze blafte dat de eenden niet zo moesten spetteren.
Ze kreeg dorst van het keffen en rennen en besloot naar huis te gaan om wat te drinken. De baas deed de deur open toen hij haar aan zag komen. ‘Famke, waar was je nou? Je mag niet weglopen!’ Ze liep door naar haar waterbak en slobberde die half leeg. Daarna ging ze voor de deur zitten. Dadelijk zou haar baasje de riem pakken en haar meenemen naar de bossen.
Famke wachtte een hele tijd, maar haar baas kwam niet. Dus blafte ze. Misschien was hij haar vergeten. Famke besloot op de mat van de voordeur te gaan liggen. Er ging zeker een uur voorbij. Dit klopte niet. Ze liep naar de trap en pakte haar riem met haar bek van de leuning. Op de schoot van het baasje legde ze hem neer. Hij keek verdrietig. Ze begreep niet waarom hij zo treurig was. Ze moest hem troosten. Ze likte hem over zijn hand. Haar baas aaide haar over de kop. ‘Je moet ook niet weglopen, meisje. Nu hebben we geen tijd meer om naar de bossen te gaan.’ Famke piepte droevig. Het was altijd zo leuk om samen met hem in het bos te spelen.
Lees ook: