Samen in het bos

verhaal

6 maart 2017

Ze kreeg dorst van het keffen en rennen en besloot naar huis te gaan om wat te drinken. De baas deed de deur open toen hij haar aan zag komen. ‘Famke, waar was je nou? Je mag niet weglopen!’ Ze liep door naar haar waterbak en slobberde die half leeg. Daarna ging ze voor de deur zitten. Dadelijk zou haar baasje de riem pakken en haar meenemen naar de bossen.
Famke wachtte een hele tijd, maar haar baas kwam niet. Dus blafte ze. Misschien was hij haar vergeten. Famke besloot op de mat van de voordeur te gaan liggen. Er ging zeker een uur voorbij. Dit klopte niet. Ze liep naar de trap en pakte haar riem met haar bek van de leuning. Op de schoot van het baasje legde ze hem neer. Hij keek verdrietig. Ze begreep niet waarom hij zo treurig was. Ze moest hem troosten. Ze likte hem over zijn hand. Haar baas aaide haar over de kop. ‘Je moet ook niet weglopen, meisje. Nu hebben we geen tijd meer om naar de bossen te gaan.’ Famke piepte droevig. Het was altijd zo leuk om samen met hem in het bos te spelen.

De deur stond open, dus dit was het moment. Famke was het binnen zitten zat. Ze glipte weg toen haar baas even de andere kant op keek. ‘Famke, terugkomen!’, riep hij. Ze keek om naar hem. Zijn gezicht stond boos. Een brave hond zou nu natuurlijk terug naar huis gaan. Maar het avontuur riep.
Famke zette het op een rennen. Haar baas holde achter haar aan, maar gelukkig was Famke sneller. Binnen de kortste keren was ze zo ver weg dat haar baasje haar niet meer kon zien. Wat zou ze gaan doen? Ja, ze ging naar dat huis met al die konijnen. Helaas zaten die beestjes allemaal in een hok, maar het was leuk om eraan te snuffelen. De konijnen schoten alle kanten op. Famke blafte en rende heen en weer voor het hok. Een geweldig spel was dit.
Nu door naar de sloot. Eens kijken of daar wat te beleven viel. Op de kant zaten eenden. Famke sprintte erop af. Kwakend sprongen de eenden in het water. Famke werd een beetje nat. Ze blafte dat de eenden niet zo moesten spetteren.

Steeds onrustiger werden ze. De hele ochtend hadden ze al zitten wachten. Maar nu klonk een hoop rumoer uit andere lokalen op hun verdieping. Ze waren dus bijna aan de beurt. Wekenlang stond er in de kantine al een tafel met inschrijfformulieren. Zij had uiteraard geen roos gekocht. Ze had geen interesse in die jongetjes uit haar klas.

Ik glimlach als ik een blik werp op de andere weghelft. Daar heeft Kensington wel een punt. Sorry, mensen. Ik steek verontschuldigend mijn hand op. Aan de andere kant staat het muurvast zoals iedere dag. Gelukkig rijd ik zowel ’s ochtends als aan het eind van de dag de goede richting op. Ik heb nooit file.

Jaloers keek hij altijd naar de kinderen die meteen begonnen met schrijven. Hij kon dat niet. Bijna de hele opstel-les bestudeerde hij de posters in het lokaal. Of hij staarde door het raam naar buiten. Soms kruiste zijn blik die van de onderwijzer. Geschrokken sloeg hij dan zijn ogen neer. Hij moest aan het werk. Niet dromen.

Nog niet… Hij drukt zijn telefoon op snooze en draait zich om. Hij is veel te moe en zijn bed is zo heerlijk warm. Hij doezelt weer weg, maar even later is het toch echt tijd om op te staan. Shit! Nu moet hij zich zelfs haasten. Hij haat maandagen.

’4… 3… 2… 1… gelukkig nieuwjaar!’, roepen ze in koor.
Marcel schudt de fles champagne flink heen en weer. Even steekt hij geen vuurwerk af. De kurk knalt omhoog en de drank stroomt over de hals. Patricia houdt snel de glazen erbij en geeft ze door aan Monique, Priscilla en Debby.

Irritant dat ze altijd ’s nachts wakker wordt. Het zou fijn zijn als ze gewoon eens een nacht door kon slapen. Ze gooit het dekbed opzij en zet haar voeten op de grond. Stijf van het liggen wankelt ze even. Wijdbeens loopt ze langzaam richting de wc. Ze stapt over de drempel van de badkamer, maar dan verdwijnt opeens alle kracht uit haar benen. Voor het toilet zakt ze in elkaar.

Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Samen in het bos

6 maart 2017