Sylvia Visser

Verhalen

Iedere vrijdag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Archief

Ik ben zo oud als het dorp Oeteldonk. Al sinds 1882 vorm ik samen met de assessor, de veldwachter en de geminteraod de basis van Oeteldonk. Ik, Peer vaan den Muggenheuvel tot den Bobberd, ben de Burgervaojer van Oeteldonk. Maar ze noemen mij ‘de Peer’. De Prins, zijn Adjudant, zijn Gevolg, de Biezenpèrdjes, de Stokpèrdjes, Knillis, Hendrien, de Hofkapel etcetera, ze kwamen allemaal pas veel later dan ik.

 

Lees verder

Het is druk in de supermarkt, zoals altijd op vrijdagmiddag. Gelukkig is Lucas geen huilebalk. Dat is met zijn zus wel anders. Die krijst altijd alles bij elkaar. Daarom kijk ik wel uit voor ik haar meeneem. Het zou niet voor het eerst zijn dat ze een scène schopt en midden in de winkel op de vloer gaat liggen blèren. Ik schaam me dood als ze zich zo gedraagt. Dan zie ik alle blikken mijn kant op gaan van: kun je je kind niet een beetje opvoeden? Ik pak haar vervolgens bij haar armpje en trek haar omhoog. Weer alle ogen naar mij toe: tss is het echt nodig om je kind te mishandelen, kun je het niet gewoon de baas?

 

Lees verder

Mijn naam is Knillis, Boer Knillis. Ik ben de stichter van het dorp Oeteldonk. Het wordt tijd dat ik de misverstanden omtrent Oeteldonk uit de weg ruim. Een groepje jongeren beweert Oeteldonk eind 19e eeuw verzonnen te hebben in café Plaats Roijaal, om carnaval te behouden aangezien de bisschop er een banvloek over had uitgesproken. De bekakte stad Den Bosch moest voor drie dagen omgetoverd worden in het dorp Oeteldonk. Alle inwoners werden boeren en durskes en aan het hoofd kwam een burgervaojer, Peer vaan den Muggenheuvel.

 

Lees verder

Zijn broek bolt op, terwijl hij door haar Facebookfoto’s bladert. Een vrouw met klasse, maar dat zijn de ergsten. Hij zal nooit vergeten hoe haar foto opeens verscheen tussen de vriendschapsvoorstellen. Uitdagend keek ze hem aan. Hij wist meteen dat hij meer van haar wou zien. Dit werd zijn projectje. Hij moest haar naakt zien.

 

Lees verder

Met de ivoren briefopener, een erfstuk, snijdt hij de A4-envelop van het psychologisch instituut open. Hij is verre van achterlijk met zijn cum laude voltooide academische opleiding, maar toch is het spannend. Zijn ogen vliegen over het papier. Bla bla bla. Waar staat die uitslag? Zijn ogen blijven haken aan het getal 95. 95, een IQ van 95? Onmogelijk. Met zijn opleidingsniveau moet het zeker 120 zijn. Die psychologe heeft het vast verprutst. Tijdens het gesprek voorafgaand aan de test stoorde hij zich al aan haar. Duidelijk pas net afgestudeerd. Ongetwijfeld haar eerste baan. De aversie zal wel wederzijds geweest zijn.

 

Lees verder