Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Dikke billen, dikke kont

Dikke billen, dikke kont

verhaal

15 januari 2016

Naast mij staat een vrouw met een achterwerk dat je als bijzettafel kunt gebruiken. Indrukwekkend. O wacht, niet staren. Ik knik vriendelijk naar haar. Het is maar goed dat ze geen gedachten kan lezen. Lucas gaat staan in het karretje en houdt zich met één hand vast. Ik wil net tegen hem zeggen dat hij moet gaan zitten als hij roept: ‘Dikke billen, dikke kont!’ Hij geeft een klap op de reusachtige billen van het mens. Mijn adem stokt in mijn keel en mijn hart maakt een extra slag. Het bloed uit mijn hele lijf stroomt naar mijn wangen. Zelfs dat uit mijn tenen. Was Lucas maar een huilebalk.

Het is druk in de supermarkt, zoals altijd op vrijdagmiddag. Gelukkig is Lucas geen huilebalk. Dat is met zijn zus wel anders. Die krijst altijd alles bij elkaar. Daarom kijk ik wel uit voor ik haar meeneem. Het zou niet voor het eerst zijn dat ze een scène schopt en midden in de winkel op de vloer gaat liggen blèren. Ik schaam me dood als ze zich zo gedraagt. Dan zie ik alle blikken mijn kant op gaan van: kun je je kind niet een beetje opvoeden? Ik pak haar vervolgens bij haar armpje en trek haar omhoog. Weer alle ogen naar mij toe: tss is het echt nodig om je kind te mishandelen, kun je het niet gewoon de baas?
Gelukkig ben ik bijna door de drukte heen. Alleen de versafdeling nog. Ik moet brood hebben en kaas en vleeswaren. Een ons boterhamworst, een ons spikkeltjesworst. Ik noemde het als kind altijd spikkeltjesworst, maar eigenlijk nog steeds. Ik moet zelfs heel diep nadenken om op de naam ‘snijworst’ te komen. Lucas zit vanuit het stoeltje in de winkelwagen alles met grote ogen te bekijken. Het is zo’n heerlijk joch. Met zijn drie jaar vindt hij de hele wereld interessant. Hij straalt en lacht altijd. Een echte spring-in-‘t-veld. Ik krijg vaak complimentjes dat mensen zo vrolijk worden als ze hem zien. Ik zelf natuurlijk ook. Mijn zonnestraaltje.

Zijn prinsesje

‘Noa, voorzichtig!’ Doodeng vindt Willem het hoe die kleine meid nu zelf fietst. Voor het eerst buiten de eigen buurt. Loslaten moet toch een keer en er is weinig verkeer vandaag. Koningsdag lijkt dus een goed moment. Trots kijkt Noa om op haar versierde fietsje. ‘Voor je kijken!’ Om het frame zitten rode, witte en blauwe slingers van crêpepapier. Oranje vlaggetjes aan het stuur en ballonnen aan de bagagedrager. De hele ochtend heeft ze er hard aan gewerkt. Met een beetje hulp natuurlijk.

Paaseieren

Of ik mee eieren ging zoeken. Een romantischer invulling van Pasen kon ik me niet voorstellen. Of hij de symboliek ook zag, weet ik niet. Maar ik wilde niets liever. De laatste keer dat ik eieren zocht, was ik nog maar een klein meisje. De buren hadden kippen en dus veel eieren.

Verboden vruchten

En haar man maar denken dat hij een keurige dame heeft getrouwd. Dyon blijft een tijd op een afstand staan. Met zijn ogen raakt hij alles aan. Haar zwarte laarzen met naaldhakken. Haar gespreide benen waardoor hij precies in het open kruis van haar slipje kijkt. Ze glimlacht, maar haar lippen trillen. Het ongemakkelijke gevoel windt haar op. Zij is zijn lustobject.

Samen in het bos

De deur stond open, dus dit was het moment. Famke was het binnen zitten zat. Ze glipte weg toen haar baas even de andere kant op keek. ‘Famke, terugkomen!’, riep hij. Ze keek om naar hem. Zijn gezicht stond boos. Een brave hond zou nu natuurlijk terug naar huis gaan. Maar het avontuur riep.

Mijn Turkse kapper

‘Lekker kort knippen nu het mooier weer gaat worden?’
‘Dan maakt mijn vrouw me af’, zeg ik. Ik lach. Moeders wil is wet.
De kapper zet de wasbak bij me neer en trekt me aan mijn schouders achterover.
‘Belachelijk wat er dit weekend is gebeurd, hè!’

Valentijn

Steeds onrustiger werden ze. De hele ochtend hadden ze al zitten wachten. Maar nu klonk een hoop rumoer uit andere lokalen op hun verdieping. Ze waren dus bijna aan de beurt. Wekenlang stond er in de kantine al een tafel met inschrijfformulieren. Zij had uiteraard geen roos gekocht. Ze had geen interesse in die jongetjes uit haar klas.

Sorry

Ik glimlach als ik een blik werp op de andere weghelft. Daar heeft Kensington wel een punt. Sorry, mensen. Ik steek verontschuldigend mijn hand op. Aan de andere kant staat het muurvast zoals iedere dag. Gelukkig rijd ik zowel ’s ochtends als aan het eind van de dag de goede richting op. Ik heb nooit file.

Oost-Europees mokkel

Zalig de armen van geest

Jaloers keek hij altijd naar de kinderen die meteen begonnen met schrijven. Hij kon dat niet. Bijna de hele opstel-les bestudeerde hij de posters in het lokaal. Of hij staarde door het raam naar buiten. Soms kruiste zijn blik die van de onderwijzer. Geschrokken sloeg hij dan zijn ogen neer. Hij moest aan het werk. Niet dromen.

Maandag

Nog niet… Hij drukt zijn telefoon op snooze en draait zich om. Hij is veel te moe en zijn bed is zo heerlijk warm. Hij doezelt weer weg, maar even later is het toch echt tijd om op te staan. Shit! Nu moet hij zich zelfs haasten. Hij haat maandagen.

Zijn prinsesje

‘Noa, voorzichtig!’ Doodeng vindt Willem het hoe die kleine meid nu zelf fietst. Voor het eerst buiten de eigen buurt. Loslaten moet toch een keer en er is weinig verkeer vandaag. Koningsdag lijkt dus een goed moment. Trots kijkt Noa om op haar versierde fietsje. ‘Voor je kijken!’ Om het frame zitten rode, witte en blauwe slingers van crêpepapier. Oranje vlaggetjes aan het stuur en ballonnen aan de bagagedrager. De hele ochtend heeft ze er hard aan gewerkt. Met een beetje hulp natuurlijk.

Paaseieren

Of ik mee eieren ging zoeken. Een romantischer invulling van Pasen kon ik me niet voorstellen. Of hij de symboliek ook zag, weet ik niet. Maar ik wilde niets liever. De laatste keer dat ik eieren zocht, was ik nog maar een klein meisje. De buren hadden kippen en dus veel eieren.

Verboden vruchten

En haar man maar denken dat hij een keurige dame heeft getrouwd. Dyon blijft een tijd op een afstand staan. Met zijn ogen raakt hij alles aan. Haar zwarte laarzen met naaldhakken. Haar gespreide benen waardoor hij precies in het open kruis van haar slipje kijkt. Ze glimlacht, maar haar lippen trillen. Het ongemakkelijke gevoel windt haar op. Zij is zijn lustobject.

Samen in het bos

De deur stond open, dus dit was het moment. Famke was het binnen zitten zat. Ze glipte weg toen haar baas even de andere kant op keek. ‘Famke, terugkomen!’, riep hij. Ze keek om naar hem. Zijn gezicht stond boos. Een brave hond zou nu natuurlijk terug naar huis gaan. Maar het avontuur riep.

Mijn Turkse kapper

‘Lekker kort knippen nu het mooier weer gaat worden?’
‘Dan maakt mijn vrouw me af’, zeg ik. Ik lach. Moeders wil is wet.
De kapper zet de wasbak bij me neer en trekt me aan mijn schouders achterover.
‘Belachelijk wat er dit weekend is gebeurd, hè!’

Valentijn

Steeds onrustiger werden ze. De hele ochtend hadden ze al zitten wachten. Maar nu klonk een hoop rumoer uit andere lokalen op hun verdieping. Ze waren dus bijna aan de beurt. Wekenlang stond er in de kantine al een tafel met inschrijfformulieren. Zij had uiteraard geen roos gekocht. Ze had geen interesse in die jongetjes uit haar klas.

Sorry

Ik glimlach als ik een blik werp op de andere weghelft. Daar heeft Kensington wel een punt. Sorry, mensen. Ik steek verontschuldigend mijn hand op. Aan de andere kant staat het muurvast zoals iedere dag. Gelukkig rijd ik zowel ’s ochtends als aan het eind van de dag de goede richting op. Ik heb nooit file.

Oost-Europees mokkel

Zalig de armen van geest

Jaloers keek hij altijd naar de kinderen die meteen begonnen met schrijven. Hij kon dat niet. Bijna de hele opstel-les bestudeerde hij de posters in het lokaal. Of hij staarde door het raam naar buiten. Soms kruiste zijn blik die van de onderwijzer. Geschrokken sloeg hij dan zijn ogen neer. Hij moest aan het werk. Niet dromen.

Maandag

Nog niet… Hij drukt zijn telefoon op snooze en draait zich om. Hij is veel te moe en zijn bed is zo heerlijk warm. Hij doezelt weer weg, maar even later is het toch echt tijd om op te staan. Shit! Nu moet hij zich zelfs haasten. Hij haat maandagen.