Dikke billen, dikke kont
verhaal
15 januari 2016
Het is druk in de supermarkt, zoals altijd op vrijdagmiddag. Gelukkig is Lucas geen huilebalk. Dat is met zijn zus wel anders. Die krijst altijd alles bij elkaar. Daarom kijk ik wel uit voor ik haar meeneem. Het zou niet voor het eerst zijn dat ze een scène schopt en midden in de winkel op de vloer gaat liggen blèren. Ik schaam me dood als ze zich zo gedraagt. Dan zie ik alle blikken mijn kant op gaan van: kun je je kind niet een beetje opvoeden? Ik pak haar vervolgens bij haar armpje en trek haar omhoog. Weer alle ogen naar mij toe: tss is het echt nodig om je kind te mishandelen, kun je het niet gewoon de baas?
Gelukkig ben ik bijna door de drukte heen. Alleen de versafdeling nog. Ik moet brood hebben en kaas en vleeswaren. Een ons boterhamworst, een ons spikkeltjesworst. Ik noemde het als kind altijd spikkeltjesworst, maar eigenlijk nog steeds. Ik moet zelfs heel diep nadenken om op de naam ‘snijworst’ te komen. Lucas zit vanuit het stoeltje in de winkelwagen alles met grote ogen te bekijken. Het is zo’n heerlijk joch. Met zijn drie jaar vindt hij de hele wereld interessant. Hij straalt en lacht altijd. Een echte spring-in-‘t-veld. Ik krijg vaak complimentjes dat mensen zo vrolijk worden als ze hem zien. Ik zelf natuurlijk ook. Mijn zonnestraaltje.
Naast mij staat een vrouw met een achterwerk dat je als bijzettafel kunt gebruiken. Indrukwekkend. O wacht, niet staren. Ik knik vriendelijk naar haar. Het is maar goed dat ze geen gedachten kan lezen. Lucas gaat staan in het karretje en houdt zich met één hand vast. Ik wil net tegen hem zeggen dat hij moet gaan zitten als hij roept: ‘Dikke billen, dikke kont!’ Hij geeft een klap op de reusachtige billen van het mens. Mijn adem stokt in mijn keel en mijn hart maakt een extra slag. Het bloed uit mijn hele lijf stroomt naar mijn wangen. Zelfs dat uit mijn tenen. Was Lucas maar een huilebalk.
