Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Woeste Zuiderzee

Woeste Zuiderzee

verhaal

4 februari 2019

Bij Visser dacht ze aan een van die mannetjes met een hengel langs de kant van de sloot. Bij Visscher kwamen vanzelf beelden van noeste arbeid op een woeste Zuiderzee. Sterke mannen die de wilde golven bedwongen en een schip vol verse vis meenamen voor moeder de vrouw. Soms lukte dat misschien niet en konden ze al die hongerige kindermondjes niet voeden. Ze hoefde niet jaloers te zijn op het zware leven van haar voorouders, maar het was zonder twijfel stukken minder saai dan haar leven. Ze legde haar opstelschrift met een onzekere blik op het bureau van de meester.

De meester zou er toch geen rode streep doorheen zetten? Het was haar naam, dus zij mocht beslissen hoe ze hem schreef. Vond ze. Met ‘ssch’ stond zoveel chiquer. Ze snapte niet waarom haar voorouders haar naam ooit gewijzigd hadden. Visser was veel minder mooi dan Visscher. Misschien vonden ze het toen modern en wilden ze met de tijd meegaan. Voor haar had het niet gehoeven. Ze vond dat ouderwetse tot de verbeelding spreken.

Alleen hun lichamen

Ze speelt met het schuim. Het ging vanzelf. Alles. Ze voelden elkaar feilloos aan. Een glimlach speelt rond haar lippen. Nog nooit vond ze het met iemand zo fijn. Tevreden, voldaan, nee dat dekt de lading niet. Het is veel meer dan dat.

Dansen tot het licht

Hij heeft gelogen. Giselle grijpt het zwaard van Albrecht. Ze hapt naar adem, haar hart gaat tekeer. Ze valt neer en sterft.

Vanaf zijn wolk

Nu zelfs terwijl hij al bijna tien jaar dood is. Op ieder kruispunt in haar leven laat hij van zich horen. Ze is compleet van slag, zoals altijd wanneer ze hem had gezien.
'Hij had je hoog zitten.'

De roos

Om haar belezenheid te etaleren en haar kunstje te tonen, zou Joris zeggen. Ze glimlacht door haar tranen heen. Hij heeft gelijk, het ligt er te dik bovenop. De plastic roos van Joris ruikt niet eens, dus het citaat slaat nergens op. That which we call a rose by any other name would smell as sweet. Alsof ze een groot schrijver wordt door de groten der aarde te citeren. Beginnersfout. Of gewoon onkunde. Doer donconstighe gaet die conste verloren. Sylvia begrijpt nog steeds niet wat Joris bedoelde

Haar gepieker

Natuurlijk begrijpt ze dat, ze is niet achterlijk. Wat denkt hij wel niet, dat ze zich voor de lol ziek meldt?
‘Ik kan het niet uitleggen aan de rest van het personeel als jij mee op reis gaat, terwijl je in de ziektewet zit.’
Het irriteert haar dat haar teammanager dit zegt. Hij weet dat ze nooit ziek is en dat ze alles opzij zet voor haar werk. Ze mag niet werken van de specialist. Die arts vindt dat ze rust nodig heeft. Zelf is ze er helemaal niet blij mee. Het veroorzaakt juist onrust in haa

Klimaatverandering

'Hij komt er, de Elfstedentocht. Ik weet het zeker.’
‘Voel even aan je hoofd. Het is bijna vijftien graden in december.’
‘Het kan niet anders: het klimaat verandert’, zegt Eli.

Mijn eerste liefde

‘Onze levens zijn toch op een vreemde manier met elkaar verweven’, zei hij tegen me op de crematie van zijn moeder. Dit was enkele jaren na de begrafenis van mijn vader, de vorige keer dat ik hem zag. Hij had gelijk. Er waren rare parallellen tussen onze levens.

Kleine ukelele

‘Mijn man speelt van alles. Gitaar, cello, viool. Hij weet alle snaarinstrumenten te beroeren.’
‘Ook piano?’, vraagt Fleur
‘Hij speelt prachtig piano.’

Zwarte Piet

Eindelijk zijn de meeste bladeren van de bomen. Het moest zo langzamerhand ook wel. Over een paar dagen mogen ze niet meer liegen. Van hun moeder mogen ze dat nooit, maar de Sint legt nu eenmaal meer gewicht in de schaal. En ze moeten straks wel mooie liedjes zingen. Dus uit volle borst dat de maan door de bomen schijnt. Dat kan niet als er nog blaadjes aan de takken zitten.

Gouden vulpen

Diepe groeven ontstaan in het papier, maar er vloeit geen inkt uit de pen. De schrijver krast wild heen en weer, hij maakt de vulpen nog kapot. Het verhaal is niet af. Hij heeft net een nieuwe vulling in zijn pen gedaan, dus dat kan het probleem niet zijn. Rotpen!

Alleen hun lichamen

Ze speelt met het schuim. Het ging vanzelf. Alles. Ze voelden elkaar feilloos aan. Een glimlach speelt rond haar lippen. Nog nooit vond ze het met iemand zo fijn. Tevreden, voldaan, nee dat dekt de lading niet. Het is veel meer dan dat.

Dansen tot het licht

Hij heeft gelogen. Giselle grijpt het zwaard van Albrecht. Ze hapt naar adem, haar hart gaat tekeer. Ze valt neer en sterft.

Vanaf zijn wolk

Nu zelfs terwijl hij al bijna tien jaar dood is. Op ieder kruispunt in haar leven laat hij van zich horen. Ze is compleet van slag, zoals altijd wanneer ze hem had gezien.
'Hij had je hoog zitten.'

De roos

Om haar belezenheid te etaleren en haar kunstje te tonen, zou Joris zeggen. Ze glimlacht door haar tranen heen. Hij heeft gelijk, het ligt er te dik bovenop. De plastic roos van Joris ruikt niet eens, dus het citaat slaat nergens op. That which we call a rose by any other name would smell as sweet. Alsof ze een groot schrijver wordt door de groten der aarde te citeren. Beginnersfout. Of gewoon onkunde. Doer donconstighe gaet die conste verloren. Sylvia begrijpt nog steeds niet wat Joris bedoelde

Haar gepieker

Natuurlijk begrijpt ze dat, ze is niet achterlijk. Wat denkt hij wel niet, dat ze zich voor de lol ziek meldt?
‘Ik kan het niet uitleggen aan de rest van het personeel als jij mee op reis gaat, terwijl je in de ziektewet zit.’
Het irriteert haar dat haar teammanager dit zegt. Hij weet dat ze nooit ziek is en dat ze alles opzij zet voor haar werk. Ze mag niet werken van de specialist. Die arts vindt dat ze rust nodig heeft. Zelf is ze er helemaal niet blij mee. Het veroorzaakt juist onrust in haa

Klimaatverandering

'Hij komt er, de Elfstedentocht. Ik weet het zeker.’
‘Voel even aan je hoofd. Het is bijna vijftien graden in december.’
‘Het kan niet anders: het klimaat verandert’, zegt Eli.

Mijn eerste liefde

‘Onze levens zijn toch op een vreemde manier met elkaar verweven’, zei hij tegen me op de crematie van zijn moeder. Dit was enkele jaren na de begrafenis van mijn vader, de vorige keer dat ik hem zag. Hij had gelijk. Er waren rare parallellen tussen onze levens.

Kleine ukelele

‘Mijn man speelt van alles. Gitaar, cello, viool. Hij weet alle snaarinstrumenten te beroeren.’
‘Ook piano?’, vraagt Fleur
‘Hij speelt prachtig piano.’

Zwarte Piet

Eindelijk zijn de meeste bladeren van de bomen. Het moest zo langzamerhand ook wel. Over een paar dagen mogen ze niet meer liegen. Van hun moeder mogen ze dat nooit, maar de Sint legt nu eenmaal meer gewicht in de schaal. En ze moeten straks wel mooie liedjes zingen. Dus uit volle borst dat de maan door de bomen schijnt. Dat kan niet als er nog blaadjes aan de takken zitten.

Gouden vulpen

Diepe groeven ontstaan in het papier, maar er vloeit geen inkt uit de pen. De schrijver krast wild heen en weer, hij maakt de vulpen nog kapot. Het verhaal is niet af. Hij heeft net een nieuwe vulling in zijn pen gedaan, dus dat kan het probleem niet zijn. Rotpen!

Lees ook: