Sylvia Visser

Niet aan hem gewaagd op intellectueel niveau en niet bepaald lekker in bed. Ze had nooit gestudeerd, ze had er de hersens niet voor. En ook in de slaapkamer had hij wel wat te wensen over. Anderen zouden haar preuts noemen, ze durfde niets te proberen. Ook de gewone seks was niet bijzonder. Geen passie, geen liefde. Meer dan enkele verplichte nummertjes wilde hij dan ook niet met haar. Toch had hij jaren naar deze vrouw gezocht. Met haar ging hij oud worden. Hij wist het zeker. Nu hij haar had gevonden, liet hij haar niet meer gaan.

De tijd tikte door. Zijn ouders waren al enkele jaren met pensioen en ze kregen steeds meer gebreken. Zijn vader moest het rustig aan doen in verband met zijn hart en zijn moeder liep met rollator. Op sommige dagen lukte dat zelfs niet eens en was zijn moeder gekluisterd aan een rolstoel. Het zou niet lang meer duren of zijn ouders konden niet meer voor zijn broertje zorgen. Als kind had hij zich voorgenomen dat hij de zorg op zich zou nemen wanneer zijn vader en moeder het niet meer konden. Als brusje, als kind met een gehandicapte broer of zus heb je nu eenmaal wat meer verantwoordelijkheid. Hij kon zijn broertje niet aan zijn lot overlaten; door zijn beperkingen kon hij immers niet voor zichzelf zorgen.

Deze vrouw zou hem gelukkig maken. Ze zou zijn was en zijn strijk doen, zijn huis poetsen, zijn eten koken. En het belangrijkste van alles: ze zou zijn broer verzorgen. Ze was de huisvrouw en de verpleegster voor zijn broertje die hij altijd had gezocht.