Sylvia Visser

‘Laat me niet lachen! Dat geloof je zelf toch zeker ook niet?’
‘Nee, echt. Ik maak geen grapje.’
‘Kom op, zeg. Ik herinner me dat jij nog sliep als ik je om vijf uur ’s middags belde. Zeven uur ’s avonds soms trouwens ook wel.’
‘Ja dahaag. Dat is twintig jaar geleden of zo.’
‘Ja, maar jij kunt dus echt wel uitslapen.’
‘Toen, ja. Maar nu niet meer. Ik ben tegenwoordig altijd om acht uur wakker zonder wekker. Negen uur als ik mazzel heb.’
‘Ik geloof er niks van. Jij sliep altijd.’

‘Ik kan dat serieus niet meer. Ook ik heb inmiddels geen puberbrein meer.’
‘Zou het daarmee te maken hebben? Ik ben voortaan ook altijd vroeg wakker.’
‘Ik denk het. Ik zou niet weten hoe het anders komt.’
‘Misschien omdat we te veel aan ons hoofd hebben?’
‘Nee, ik geloof niet dat dat het is. Vroeger hadden we ook zorgen.’
‘Ja, kleine zorgen. Je lag er niet wakker van of je de rekeningen kon betalen.’

‘Nee, maar wel van de gedachte dat die ene jongen je misschien niet leuk vond. Of dat je niet uitgenodigd was op dat feestje waar iedereen heen ging.’
‘Kleine mensen, kleine zorgen.’
‘Noem dat maar kleine zorgen! Nachten heb ik er wakker van gelegen.’
‘Er is toch niks mooiers dan verliefd zijn!’
‘Donder op, er is geen vreselijker gevoel! Niets maakt je onzekerder dan dat.’