Sylvia Visser

Een bonk hoorde ze, en nog een en nog een. Er ontstond een ritme. Kebonk, kebonk, kebonk. Ze concentreerde zich op één punt op de muur om zich te kunnen focussen op het geluid. Wat hoorde ze? Het was weer stil. Geen idee wat het was geweest. Ze ging verder met Facebooken. Het schijnt niet goed te zijn dat ‘s avonds laat in bed te doen, want dan activeer je je hersenen en kun je moeilijker inslapen. Wat zou dan wel goed zijn? Wordfeud spelen? Een taal oefenen op Duolingo? Een boek lezen? Ach, hou toch op, het maakt geen verschil. Met allemaal activeer je je hersenen. Daarna zette ze gewoon een ontspanningsoefening aan en dan sliep ze prima. Tot die mensen die hun kussen raakten en direct in coma vielen, behoorde ze toch niet. Dit werkte voor haar.

Kebonk, kebonk, kebonk. Kebonk, kebonk, kebonk. Een glimlach ontstond om haar lippen. Ze wist wat het geluid was. Twee mensen waren heerlijk van elkaar aan het genieten. Hun bed zou wel te dicht op de muur staan, waardoor de buren konden meegenieten van hun plezier. Kebonk, kebonk, kebonk. Ze zou zich enorm kunnen gaan ergeren. Ze was echter blij voor de buren. Ze hadden het vast heel fijn samen. Enige jaloezie voelde ze zelfs. Ze wou dat zij  een man had om zo samen mee in slaap te vallen. Dan zou ze niet Facebooken in bed. Ze zou trouwens wel het bed los van de muur zetten.