Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
En in het uur van onze dood
30 juni 2021
‘Mag dat tegenwoordig ook al door een vrouw?’ Mijn oma lag op haar sterfbed, maar dat kon ze nog wel vragen. Haar verbazing was groot. De mevrouw van de kerk zei dat het inderdaad ook door een vrouw mocht. Ook wij als familie waren verbaasd. De katholieke kerk was vooruitstrevender dan wij dachten.
​
De ware liefde overwint altijd. Niet dat die uitspraak betrekking heeft op ons, maar dat schreven Erwin en ik op Facebook bij onze foto. We kennen elkaar al twintig jaar. We ontmoetten elkaar als rookmaatjes bij de kerk waar Erwin en mijn ex-man toe behoorden. Erwin rookt nog steeds en ik soms ook weer even als ik rookherinneringen ophaal.
Het leven was vurrukkulluk. Op de camping in Frankrijk had ik een grote groep vrienden waarmee ik overdag naar het strand ging, ‘s avonds naar de campingdisco en ‘s nachts naar het kampvuur op het strand. Een jongen speelde gitaar en met de hele groep zongen we liedjes. ‘Hotel California’, ‘Angie’, ‘Nothing else matters’. Helaas had ik een overbezorgde moeder, vond ik. Iedereen, maar dan ook echt iedereen mocht de hele nacht naar het kampvuur.
​
‘Dat kan best zonder verdoving!’
De verpleegkundigen zeiden dat de arts mij niet zonder narcose wilde opereren. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Ik vermoed dat de beste man dacht dat ik gek geworden was. Of wellicht dat ik het altijd al was geweest. De dokter weigerde. Ik moest maar een andere keer terugkomen als er een collega van hem aan het werk was.
​