top of page

De Blauwe Engel

verhalencyclus

De levens van de Groningse studenten Björn en Anne raken na een avond stappen in de Blauwe Engel onlosmakelijk met elkaar verbonden. Sylvia Visser geeft je inzicht in het karakter van Anne. Jake Dutch laat je de gebeurtenissen beleven vanuit het perspectief van Björn.

Ik moet niet zo raar doen. Het is gewoon een student die net uit de Engel komt. Hij is natuurlijk bepaald niet nuchter meer, maar wie wel als hij rond deze tijd uit de Engel rolt. Je gaat er alleen heen als je straalbezopen bent en nog steeds niet gescoord hebt.
‘Leuke avond gehad?’ Zijn ogen glijden over mijn lichaam. 

 

Lees verder

Het verbaast me ook niet. Natuurlijk denkt hij dat dames voorgaan op de trap. Proleet. Bij iedere trede ben ik me bewust van de aanspanning van mijn spieren. Ik voel zijn ogen mijn billen betasten. Halverwege de trap houd ik in en werp een blik in de gang van de eerste verdieping. Dozen oud papier, rijen lege flessen en een aanrecht vol vieze vaat, aangekoekt en wel. Maarten zal wel slapen, zijn deur zit dicht. Jammer. Het zou fijn zijn als hij een biertje kwam doen.

 

Lees verder

Misschien moet ik hem het voordeel van de twijfel geven. Een arm om me heen kan ik wel gebruiken. Zijn kussen in mijn nek zijn heel teder. Ik geloof dat ik hem verkeerd heb ingeschat. Hij gedraagt zich veel netter dan de corpsballen waar ik normaal voor val. Die weten niet hoe snel ze hun hand in je broek moeten stoppen en je tieten moeten aflebberen.

  ‘Ga staan.’ Hij vraagt het niet, hij commandeert me.

 

Lees verder

Eindelijk dan. Het moment waar ik lang op heb gewacht. Als ik zo kijk naar haar vriendinnen, lijken die tegen haar te zeggen dat ze in de Engel gaan blijven. Twee uur wachten in deze ballentent voor dit moment is niet iets wat je voor je lol doet. Ze lijkt totaal niet happy dat haar vriendinnen in de Engel blijven, maar haar treurigheid is mijn blijdschap. Geïrriteerd zie ik haar haar spijkerjas pakken en zich met veel moeite een weg banen door de mensenmassa. Mannen staren haar na. Mag ook.

 

Lees verder

Beiden zeggen we niets. Alsof het voor ons allebei duidelijk is dat de voetstappen van de persoon die de fiets vastmaakte, alles bepalend zijn. Drie, vier seconden gaan voorbij. Zoekend kijken haar blauwe ogen in de grijze van mij. Het lijkt of haar ogen geen keus kunnen maken. Ze springen heen en weer. Een tel arrogant, dan weer een tel angstig, een tel neerbuigend, dan weer een tel smekend.

        

Lees verder

Die harde, blauwe ogen kijken me zacht aan. Natuurlijk is dat grijze haar in dat eeuwige knotje. De beloning als ik een braaf zwijntje was geweest. Ik kom weer in de realiteit als ik die Anne licht mijn eikel voel kussen. Ze pijpt me met dezelfde geraffineerdheid als een hoer die in het vak geboren is. De lust in het zuigen van haar neemt toe. Altijd die lust, altijd hooghartig beginnen en eindigen als een loopse teef.

        

Lees verder

Jake Dutch (1973) is het pseudoniem van Ganimet Hendrison. In 2014 debuteerde hij met 'De weg van de psychoot'.

Op het matras zie ik zijn naakte onderlijf en de sweater met capuchon. Hij zit op zijn knieën met zijn billen op zijn voeten. Hij ziet er hulpeloos uit. Kwetsbaar. Misschien heeft hij het echt niet expres gedaan. Dan is het eigenlijk wel zielig dat ik hem zo uitgeschreeuwd heb.
                Staand bovenaan de ladder sjor ik mijn dekbed aan een punt naar me toe. Ik gooi het naar beneden en trek het zo dicht mogelijk om me heen op de bank. 

 

Lees verder

bottom of page