Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

  • Home

  • Boek

  • Verhalen

  • Blog

  • Thema's

  • Over Sylvia

  • Contact

  • Meer

    De raarste figuren
    Delen
    De raarste figuren

    verhaal

    3 april 2017

    In de berm van de snelweg beweegt Julia haar duim heen en weer bij iedere passerende auto.
    ‘Doe effe normaal, joh!’ Zoë schudt haar hoofd.
    ‘Ik blijf hier echt niet langer wachten’, zegt Julia.
    Een zwarte auto zet zijn richtingaanwijzer aan en mindert vaart op de vluchtstrook.
    ‘Ja, kom! Die stopt.’ Julia zet het op een rennen. Zoë blijft staan. Hijgend opent Julia het portier van de auto. Er zit een oudere heer in. Hij ziet er keurig uit.
    ‘Kunnen we meerijden?’
    ‘Waar moeten jullie heen?’, vraagt de man.
    ‘Maakt niet zoveel uit. Naar een station. De bus rijdt hier steeds door. We staan al bijna twee uur te wachten.’
    ‘Meisje, toch. Stap maar in.’

    Zoë komt rustig aangewandeld. Driftig zwaait Julia met haar arm.
    ‘Schiet op! Hij brengt ons naar een station.’
    De meisjes stappen achterin en de auto geeft gas.
    ‘Ik zag jullie staan en dacht: ik stop maar’, zegt de man. ‘Onverantwoord, twee van die jonge, knappe dames aan het liften. De raarste figuren kunnen stoppen.’ Via de achteruitkijkspiegel gaat hij met zijn ogen over de meiden.

    ‘Die bus rijdt gewoon door!’, roept Julia.
    ‘Nou ja, zeg. Ik steek toch duidelijk mijn hand op.’
    ‘Hoe laat komt de volgende, Zoë?’
    ‘Over een half uur volgens mijn app.’
    ‘Hmm dan wachten we maar.’
     ‘Zit niks anders op inderdaad.’ Zoë zucht.

    ‘Dat zweefvliegen was dope, hè!’ Julia laat een foto zien die ze vanuit het toestel heeft gemaakt.
    ‘Gruwelijk inderdaad!’
    ‘Zoë, geef mij dat foldertje eens.’
    ‘Hier. Is volgens mij wel duur als je het vaker wil doen.’
    ‘Maar zou echt de bom zijn!’ Julia lacht.
    ‘Ja, maar nu krijgen we korting door de tienertoer. Niet te doen als je het volle pond moet betalen’, zegt Zoë.

    ‘Die bus rijdt ook al door! Wat is dit?!’
    ‘Misschien hadden we die knop moeten indrukken.’ Zoë wijst naar een paal met een stoplichtknop.
    ‘O fuck! Dat zal het zijn.’
    ‘Dan proberen we dat bij de volgende. Wanneer komt die?’
    ‘Weer pas over een half uur.’ Julia zakt neer op het bankje.
    ‘Irritant, zitten we hier onze hele middag te verdoen.’

    ‘Klootzak! Volgens mij willen ze ons gewoon niet zien. Nu heb ik toch echt op de stopknop gedrukt.’ Julia wringt haar lippen samen.
    ‘Inderdaad, ze rijden expres door. Kan niet anders’, zegt Zoë.
    ‘Bekijk het maar. Ik ga hier echt niet nog langer staan wachten.’
    ‘Alsof we een keus hebben…’ Zoë trekt haar wenkbrauwen op.
    ‘Mijn vader zegt dat er altijd een keuze is.’ Julia beent weg bij de bushalte aan de parallelweg.
    ‘Wat ga je doen?!’
    ‘Ik ga liften.’
    ‘Nee, dat is hartstikke gevaarlijk. Wil je dood of zo?!’, roept Zoë uit.
    ‘Wil jij hier voor altijd blijven staan of zo?’

    Verboden vruchten
    Verboden vruchten
    En haar man maar denken dat hij een keurige dame heeft getrouwd. Dyon blijft een tijd op een afstand staan. Met zijn ogen raakt hij alles aan. Haar zwarte laarzen met naaldhakken. Haar gespreide benen waardoor hij precies in het open kruis van haar slipje kijkt. Ze glimlacht, maar haar lippen trillen. Het ongemakkelijke gevoel windt haar op. Zij is zijn lustobject.
    Samen in het bos
    Samen in het bos
    De deur stond open, dus dit was het moment. Famke was het binnen zitten zat. Ze glipte weg toen haar baas even de andere kant op keek. ‘Famke, terugkomen!’, riep hij. Ze keek om naar hem. Zijn gezicht stond boos. Een brave hond zou nu natuurlijk terug naar huis gaan. Maar het avontuur riep.
    Mijn Turkse kapper
    Mijn Turkse kapper
    ‘Lekker kort knippen nu het mooier weer gaat worden?’
    ‘Dan maakt mijn vrouw me af’, zeg ik. Ik lach. Moeders wil is wet.
    De kapper zet de wasbak bij me neer en trekt me aan mijn schouders achterover.
    ‘Belachelijk wat er dit weekend is gebeurd, hè!’
    Valentijn
    Valentijn
    Steeds onrustiger werden ze. De hele ochtend hadden ze al zitten wachten. Maar nu klonk een hoop rumoer uit andere lokalen op hun verdieping. Ze waren dus bijna aan de beurt. Wekenlang stond er in de kantine al een tafel met inschrijfformulieren. Zij had uiteraard geen roos gekocht. Ze had geen interesse in die jongetjes uit haar klas.
    Sorry
    Sorry
    Ik glimlach als ik een blik werp op de andere weghelft. Daar heeft Kensington wel een punt. Sorry, mensen. Ik steek verontschuldigend mijn hand op. Aan de andere kant staat het muurvast zoals iedere dag. Gelukkig rijd ik zowel ’s ochtends als aan het eind van de dag de goede richting op. Ik heb nooit file.
    Oost-Europees mokkel
    Oost-Europees mokkel
    Zalig de armen van geest
    Zalig de armen van geest
    Jaloers keek hij altijd naar de kinderen die meteen begonnen met schrijven. Hij kon dat niet. Bijna de hele opstel-les bestudeerde hij de posters in het lokaal. Of hij staarde door het raam naar buiten. Soms kruiste zijn blik die van de onderwijzer. Geschrokken sloeg hij dan zijn ogen neer. Hij moest aan het werk. Niet dromen.
    Maandag
    Maandag
    Nog niet… Hij drukt zijn telefoon op snooze en draait zich om. Hij is veel te moe en zijn bed is zo heerlijk warm. Hij doezelt weer weg, maar even later is het toch echt tijd om op te staan. Shit! Nu moet hij zich zelfs haasten. Hij haat maandagen.
    Het zal toch niet
    Het zal toch niet
    ’4… 3… 2… 1… gelukkig nieuwjaar!’, roepen ze in koor.
    Marcel schudt de fles champagne flink heen en weer. Even steekt hij geen vuurwerk af. De kurk knalt omhoog en de drank stroomt over de hals. Patricia houdt snel de glazen erbij en geeft ze door aan Monique, Priscilla en Debby.
    Tranen
    Tranen
    Irritant dat ze altijd ’s nachts wakker wordt. Het zou fijn zijn als ze gewoon eens een nacht door kon slapen. Ze gooit het dekbed opzij en zet haar voeten op de grond. Stijf van het liggen wankelt ze even. Wijdbeens loopt ze langzaam richting de wc. Ze stapt over de drempel van de badkamer, maar dan verdwijnt opeens alle kracht uit haar benen. Voor het toilet zakt ze in elkaar.
    Verboden vruchten
    Verboden vruchten
    En haar man maar denken dat hij een keurige dame heeft getrouwd. Dyon blijft een tijd op een afstand staan. Met zijn ogen raakt hij alles aan. Haar zwarte laarzen met naaldhakken. Haar gespreide benen waardoor hij precies in het open kruis van haar slipje kijkt. Ze glimlacht, maar haar lippen trillen. Het ongemakkelijke gevoel windt haar op. Zij is zijn lustobject.
    Samen in het bos
    Samen in het bos
    De deur stond open, dus dit was het moment. Famke was het binnen zitten zat. Ze glipte weg toen haar baas even de andere kant op keek. ‘Famke, terugkomen!’, riep hij. Ze keek om naar hem. Zijn gezicht stond boos. Een brave hond zou nu natuurlijk terug naar huis gaan. Maar het avontuur riep.
    Mijn Turkse kapper
    Mijn Turkse kapper
    ‘Lekker kort knippen nu het mooier weer gaat worden?’
    ‘Dan maakt mijn vrouw me af’, zeg ik. Ik lach. Moeders wil is wet.
    De kapper zet de wasbak bij me neer en trekt me aan mijn schouders achterover.
    ‘Belachelijk wat er dit weekend is gebeurd, hè!’
    Valentijn
    Valentijn
    Steeds onrustiger werden ze. De hele ochtend hadden ze al zitten wachten. Maar nu klonk een hoop rumoer uit andere lokalen op hun verdieping. Ze waren dus bijna aan de beurt. Wekenlang stond er in de kantine al een tafel met inschrijfformulieren. Zij had uiteraard geen roos gekocht. Ze had geen interesse in die jongetjes uit haar klas.
    Sorry
    Sorry
    Ik glimlach als ik een blik werp op de andere weghelft. Daar heeft Kensington wel een punt. Sorry, mensen. Ik steek verontschuldigend mijn hand op. Aan de andere kant staat het muurvast zoals iedere dag. Gelukkig rijd ik zowel ’s ochtends als aan het eind van de dag de goede richting op. Ik heb nooit file.
    Oost-Europees mokkel
    Oost-Europees mokkel
    Zalig de armen van geest
    Zalig de armen van geest
    Jaloers keek hij altijd naar de kinderen die meteen begonnen met schrijven. Hij kon dat niet. Bijna de hele opstel-les bestudeerde hij de posters in het lokaal. Of hij staarde door het raam naar buiten. Soms kruiste zijn blik die van de onderwijzer. Geschrokken sloeg hij dan zijn ogen neer. Hij moest aan het werk. Niet dromen.
    Maandag
    Maandag
    Nog niet… Hij drukt zijn telefoon op snooze en draait zich om. Hij is veel te moe en zijn bed is zo heerlijk warm. Hij doezelt weer weg, maar even later is het toch echt tijd om op te staan. Shit! Nu moet hij zich zelfs haasten. Hij haat maandagen.
    Het zal toch niet
    Het zal toch niet
    ’4… 3… 2… 1… gelukkig nieuwjaar!’, roepen ze in koor.
    Marcel schudt de fles champagne flink heen en weer. Even steekt hij geen vuurwerk af. De kurk knalt omhoog en de drank stroomt over de hals. Patricia houdt snel de glazen erbij en geeft ze door aan Monique, Priscilla en Debby.
    Tranen
    Tranen
    Irritant dat ze altijd ’s nachts wakker wordt. Het zou fijn zijn als ze gewoon eens een nacht door kon slapen. Ze gooit het dekbed opzij en zet haar voeten op de grond. Stijf van het liggen wankelt ze even. Wijdbeens loopt ze langzaam richting de wc. Ze stapt over de drempel van de badkamer, maar dan verdwijnt opeens alle kracht uit haar benen. Voor het toilet zakt ze in elkaar.

    Lees ook:

    • Grey Facebook Icon
    • Grey Twitter Icon
    • Grey LinkedIn Icon
    • Grey Tumblr Icon
    • Grey Pinterest Icon
    • Grey YouTube Icon
    • Grey Instagram Icon

    © 2013 - 2021 Sylvia Visser All rights reserved

    • Grey Facebook Icon
    • Grey Twitter Icon
    • Grey LinkedIn Icon
    • Grey Tumblr Icon
    • Grey Pinterest Icon
    • Grey YouTube Icon
    • Grey Instagram Icon