Sylvia Visser

Zo maakt zijn moeder ze ook altijd. Heel dunne schijfjes. Nog geen millimeter. Voor hem is het veel werk, want hij heeft geen keukenmachine. Toch heeft hij het er graag voor over. Ach, en het is ook maar voor één persoon. Dus de arbeid valt te overzien. Boven de koekenpan houdt Bram een aardappel in zijn ene hand en met het mesje in de andere snijdt hij dunne plakjes eraf. De bodem van de pan is inmiddels niet meer te zien. Dus even omschudden. Als een volleerd chef gooit hij de aardappelschijfjes omhoog. Als een kok in opleiding vangt hij het grootste deel weer op. De rest belandt op het gasfornuis.
               
‘Jezus, joh! Ben je een fikkie aan het stoken?’ Zijn huisgenoot  wuift met zijn hand de rook weg voor zijn gezicht.
‘Sorry!’ Hij moet de aardappels nu eenmaal op hoog vuur bakken. Dan worden ze het lekkerst. Hij schudt ze weer om en overweegt de gevallen schijfjes van het fornuis te rapen. Nee, toch maar niet. Binnenkort lopen ze zelf wel weg. Op de bovenste verdieping hebben ze aluminiumfolie over het fornuis gedaan. Dan hoeven ze het niet zo vaak schoon te maken. Leuke theorie. Alleen jammer dat ze vergeten zijn dat ze dan af en toe wel het zilverpapier moeten vervangen. Inmiddels zit dat helemaal vastgeplakt door het vet. Leuk klusje als je de keuken moet schoonmaken. Volgend jaar of het jaar daarna.

Geloei klinkt opeens over de hele verdieping. Van schrik grijpt Bram naar zijn borst. Hij doet zijn huisgenoot nog een keer wat. Die heeft dus toch weer de batterijen erin gedaan. Idioot! Bram rolt met zijn ogen. Je snapt toch wel dat je een rookmelder niet in de keuken moet ophangen. Hij schopt de vuilniszakken opzij en zet de buitendeur open.