Laatste Moederdag
verhaal
8 mei 2017
‘En wat denk je van mij dan? Ik moet jullie allebei missen.’
Niets begrijp ik van wat mama nu zegt. Haar hersenen zijn toch niet aangetast? Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk mijn broer aan. Hij reageert er niet op, maar stapt stevig door achter de rolstoel.
‘Pas op, stoeprand!’, roept mama.
‘Ja ja’, zegt mijn broer.
‘Sorry, maar je hebt geen idee hoe eng het is om in zo’n ding te zitten. Als jij een stoep of een put over het hoofd ziet, lanceer je mij.’
‘Ik kijk heus wel uit.’
‘Weet ik ook wel, lieverd. Ik vind het gewoon moeilijk om de controle uit handen te geven.’
Mama was altijd een sterke vrouw. Dat is ze trouwens nog steeds, maar fysiek blijft er steeds minder van haar over. Vel over been is haar hele lijf. Uitgemergeld. En haar gelaatskleur is grauw. Ik had gedacht dat vorig jaar haar laatste Moederdag was. Een jaar, had de dokter gezegd. Maar dat was twee maanden geleden al voorbij.
Lees ook:
