Sylvia Visser

Of ik mee eieren ging zoeken. Een romantischer invulling van Pasen kon ik me niet voorstellen. Of hij de symboliek ook zag, weet ik niet. Maar ik wilde niets liever. De laatste keer dat ik eieren zocht, was ik nog maar een klein meisje. De buren hadden kippen en dus veel eieren. In hun achtertuin zaten we met alle kinderen uit de straat aan een lange tafel. We gilden door elkaar. Ouders praatten en lachten. Op tafel stonden kwasten, bakjes verf en schaaltjes water. Ik voelde me een beetje verloren tussen al die mensen. Met een oud overhemd aan, de knopen op de rug, deed ik mijn best mijn ei zo mooi mogelijk te kleuren. Helaas ontbreekt het mij aan schildertalent, dus de eieren van alle andere kinderen werden mooier. Mijn harde werken ten spijt.

                De volgende ochtend verstopten de buurmannen de versierde eieren op het veldje in de straat. Met alle kinderen renden we het gras op. Onze ouders maanden ons rustig te doen. Zo zouden we ze immers over het hoofd zien. Of misschien zelfs vertrappen. De eieren konden tenslotte overal zijn. In het gras, tussen de bloemen, onder de struiken. Dus zochten wij wat kalmer. Zo af en toe gilde iemand van blijdschap en toonde zijn trofee trots aan de rest. De grote jongens vonden de meeste eieren. Tot mijn teleurstelling vond ik er geen enkele. Nu droom ik dat het mij deze Pasen anders zal vergaan. Wellicht ben ik beter geworden in het zoeken en het versieren.