Sylvia Visser

schrijver, neerlandicus

Paaseieren

Paaseieren

verhaal

10 april 2017

De volgende ochtend verstopten de buurmannen de versierde eieren op het veldje in de straat. Met alle kinderen renden we het gras op. Onze ouders maanden ons rustig te doen. Zo zouden we ze immers over het hoofd zien. Of misschien zelfs vertrappen. De eieren konden tenslotte overal zijn. In het gras, tussen de bloemen, onder de struiken. Dus zochten wij wat kalmer. Zo af en toe gilde iemand van blijdschap en toonde zijn trofee trots aan de rest. De grote jongens vonden de meeste eieren. Tot mijn teleurstelling vond ik er geen enkele. Nu droom ik dat het mij deze Pasen anders zal vergaan. Wellicht ben ik beter geworden in het zoeken en het versieren.

Of ik mee eieren ging zoeken. Een romantischer invulling van Pasen kon ik me niet voorstellen. Of hij de symboliek ook zag, weet ik niet. Maar ik wilde niets liever. De laatste keer dat ik eieren zocht, was ik nog maar een klein meisje. De buren hadden kippen en dus veel eieren. In hun achtertuin zaten we met alle kinderen uit de straat aan een lange tafel. We gilden door elkaar. Ouders praatten en lachten. Op tafel stonden kwasten, bakjes verf en schaaltjes water. Ik voelde me een beetje verloren tussen al die mensen. Met een oud overhemd aan, de knopen op de rug, deed ik mijn best mijn ei zo mooi mogelijk te kleuren. Helaas ontbreekt het mij aan schildertalent, dus de eieren van alle andere kinderen werden mooier. Mijn harde werken ten spijt.

De raarste figuren

‘Die bus rijdt gewoon door!’, roept Julia.
‘Nou ja, zeg. Ik steek toch duidelijk mijn hand op.’
‘Hoe laat komt de volgende, Zoë?’
‘Over een half uur volgens mijn app.’
‘Hmm dan wachten we maar.’
‘Zit niks anders op inderdaad.’ Zoë zucht.

Verboden vruchten

En haar man maar denken dat hij een keurige dame heeft getrouwd. Dyon blijft een tijd op een afstand staan. Met zijn ogen raakt hij alles aan. Haar zwarte laarzen met naaldhakken. Haar gespreide benen waardoor hij precies in het open kruis van haar slipje kijkt. Ze glimlacht, maar haar lippen trillen. Het ongemakkelijke gevoel windt haar op. Zij is zijn lustobject.

Samen in het bos

De deur stond open, dus dit was het moment. Famke was het binnen zitten zat. Ze glipte weg toen haar baas even de andere kant op keek. ‘Famke, terugkomen!’, riep hij. Ze keek om naar hem. Zijn gezicht stond boos. Een brave hond zou nu natuurlijk terug naar huis gaan. Maar het avontuur riep.

Mijn Turkse kapper

‘Lekker kort knippen nu het mooier weer gaat worden?’
‘Dan maakt mijn vrouw me af’, zeg ik. Ik lach. Moeders wil is wet.
De kapper zet de wasbak bij me neer en trekt me aan mijn schouders achterover.
‘Belachelijk wat er dit weekend is gebeurd, hè!’

Valentijn

Steeds onrustiger werden ze. De hele ochtend hadden ze al zitten wachten. Maar nu klonk een hoop rumoer uit andere lokalen op hun verdieping. Ze waren dus bijna aan de beurt. Wekenlang stond er in de kantine al een tafel met inschrijfformulieren. Zij had uiteraard geen roos gekocht. Ze had geen interesse in die jongetjes uit haar klas.

Sorry

Ik glimlach als ik een blik werp op de andere weghelft. Daar heeft Kensington wel een punt. Sorry, mensen. Ik steek verontschuldigend mijn hand op. Aan de andere kant staat het muurvast zoals iedere dag. Gelukkig rijd ik zowel ’s ochtends als aan het eind van de dag de goede richting op. Ik heb nooit file.

Oost-Europees mokkel

Zalig de armen van geest

Jaloers keek hij altijd naar de kinderen die meteen begonnen met schrijven. Hij kon dat niet. Bijna de hele opstel-les bestudeerde hij de posters in het lokaal. Of hij staarde door het raam naar buiten. Soms kruiste zijn blik die van de onderwijzer. Geschrokken sloeg hij dan zijn ogen neer. Hij moest aan het werk. Niet dromen.

Maandag

Nog niet… Hij drukt zijn telefoon op snooze en draait zich om. Hij is veel te moe en zijn bed is zo heerlijk warm. Hij doezelt weer weg, maar even later is het toch echt tijd om op te staan. Shit! Nu moet hij zich zelfs haasten. Hij haat maandagen.

Tranen

Irritant dat ze altijd ’s nachts wakker wordt. Het zou fijn zijn als ze gewoon eens een nacht door kon slapen. Ze gooit het dekbed opzij en zet haar voeten op de grond. Stijf van het liggen wankelt ze even. Wijdbeens loopt ze langzaam richting de wc. Ze stapt over de drempel van de badkamer, maar dan verdwijnt opeens alle kracht uit haar benen. Voor het toilet zakt ze in elkaar.

De raarste figuren

‘Die bus rijdt gewoon door!’, roept Julia.
‘Nou ja, zeg. Ik steek toch duidelijk mijn hand op.’
‘Hoe laat komt de volgende, Zoë?’
‘Over een half uur volgens mijn app.’
‘Hmm dan wachten we maar.’
‘Zit niks anders op inderdaad.’ Zoë zucht.

Verboden vruchten

En haar man maar denken dat hij een keurige dame heeft getrouwd. Dyon blijft een tijd op een afstand staan. Met zijn ogen raakt hij alles aan. Haar zwarte laarzen met naaldhakken. Haar gespreide benen waardoor hij precies in het open kruis van haar slipje kijkt. Ze glimlacht, maar haar lippen trillen. Het ongemakkelijke gevoel windt haar op. Zij is zijn lustobject.

Samen in het bos

De deur stond open, dus dit was het moment. Famke was het binnen zitten zat. Ze glipte weg toen haar baas even de andere kant op keek. ‘Famke, terugkomen!’, riep hij. Ze keek om naar hem. Zijn gezicht stond boos. Een brave hond zou nu natuurlijk terug naar huis gaan. Maar het avontuur riep.

Mijn Turkse kapper

‘Lekker kort knippen nu het mooier weer gaat worden?’
‘Dan maakt mijn vrouw me af’, zeg ik. Ik lach. Moeders wil is wet.
De kapper zet de wasbak bij me neer en trekt me aan mijn schouders achterover.
‘Belachelijk wat er dit weekend is gebeurd, hè!’

Valentijn

Steeds onrustiger werden ze. De hele ochtend hadden ze al zitten wachten. Maar nu klonk een hoop rumoer uit andere lokalen op hun verdieping. Ze waren dus bijna aan de beurt. Wekenlang stond er in de kantine al een tafel met inschrijfformulieren. Zij had uiteraard geen roos gekocht. Ze had geen interesse in die jongetjes uit haar klas.

Sorry

Ik glimlach als ik een blik werp op de andere weghelft. Daar heeft Kensington wel een punt. Sorry, mensen. Ik steek verontschuldigend mijn hand op. Aan de andere kant staat het muurvast zoals iedere dag. Gelukkig rijd ik zowel ’s ochtends als aan het eind van de dag de goede richting op. Ik heb nooit file.

Oost-Europees mokkel

Zalig de armen van geest

Jaloers keek hij altijd naar de kinderen die meteen begonnen met schrijven. Hij kon dat niet. Bijna de hele opstel-les bestudeerde hij de posters in het lokaal. Of hij staarde door het raam naar buiten. Soms kruiste zijn blik die van de onderwijzer. Geschrokken sloeg hij dan zijn ogen neer. Hij moest aan het werk. Niet dromen.

Maandag

Nog niet… Hij drukt zijn telefoon op snooze en draait zich om. Hij is veel te moe en zijn bed is zo heerlijk warm. Hij doezelt weer weg, maar even later is het toch echt tijd om op te staan. Shit! Nu moet hij zich zelfs haasten. Hij haat maandagen.

Tranen

Irritant dat ze altijd ’s nachts wakker wordt. Het zou fijn zijn als ze gewoon eens een nacht door kon slapen. Ze gooit het dekbed opzij en zet haar voeten op de grond. Stijf van het liggen wankelt ze even. Wijdbeens loopt ze langzaam richting de wc. Ze stapt over de drempel van de badkamer, maar dan verdwijnt opeens alle kracht uit haar benen. Voor het toilet zakt ze in elkaar.

Lees ook: