Half zeven
verhaal
19 juni 2017
Lamlendig ligt hij op de bank. Als hij kon slapen, zou hij het doen. Maar dat lukt hem nooit overdag. En vreemd genoeg is dit geen vermoeidheid die verdwijnt met rusten. Net zoals die niet ontstaan is door inspanning. Het is etenstijd, maar hij kokhalst al wanneer hij alleen maar aan voedsel denkt. Bij iedere ademhaling lijkt iemand op zijn borst te drukken. Het maakt hem bang. Hij is licht in zijn hoofd. Dizzy? Nee, niet draaierig. Hij zweeft als het ware een stukje buiten zichzelf. Zelden voelde hij zich zo beroerd. Een intens zelfmedelijden bekruipt hem.
Als hij gisteren nou flink was doorgezakt, had hij het nog begrepen. Maar hij heeft geen druppel gedronken. Toch zit in zijn mond de tong van een schoen. Met de camera van zijn telefoon kijkt hij ernaar. Zijn ogen worden groot. De afdrukken van zijn tanden staan in de zijkant van zijn tong. Hij weet zeker dat er geen pinda’s of kaas of melk in zijn lunch of zijn diner van gisteren zaten. Hij kookt niet voor niets zelf. Een dag lekker lui thuisbezorgd.nl zit er voor hem niet in met al zijn allergieën en overgevoeligheden. Je weet tenslotte maar nooit wat ze daar allemaal in je eten stoppen. Ook de pakjes in de supermarkt loopt hij vlug voorbij. Mensen die alles kant-en-klaar kopen, begrijpt hij sowieso niet. Zelfgemaakt is zoveel lekkerder.
Het enige wat hij kan bedenken zijn de nieuwe hooikoortsmedicijnen. Hij lacht. O ironie! Een allergische reactie door de antihistaminica. Hij pakt het doosje, maar handig genoeg heeft de apotheek er geen bijsluiter ingedaan. Even googelen dus. Geen idee meer hoe dat vroeger moest toen je nog geen internet had. Meteen 112, of nee, 06-11 bellen? Dat zal wel. Soms is hij stiekem blij met de nieuwe tijd. Alhoewel hij de personal computer vervloekte bij zijn intrede in de maatschappij. Hij beloofde zichzelf plechtig nooit werk met computers te gaan doen. Little did he know.
Het lezen van de bijsluiter stemt hem niet rustiger. Alle klachten die hij heeft, worden erin genoemd. En nog erger: hier staat dat hij direct contact moet opnemen met een arts. Nog net niet dat hij een begrafenisondernemer moet inschakelen. Hij kijkt op zijn horloge. Half zeven, dus de huisarts is er niet meer. De huisartsenpost bellen kost wel een hoop geld, maar dat is even niet anders. Zijn gezondheid gaat voor.
De assistente haalt hem uit de wacht. ‘Op basis van wat u vertelt, wil de dokter u graag even zien.’ Hij slikt. Dit is foute boel. Fijn dat ze zijn klachten serieus nemen, maar toch had hij liever gehoord dat hij zich druk maakte om niks. Zijn hart bonkt in zijn keel. Hij hapt naar lucht. ‘Lukt het u hierheen te komen?’ Hij doet een poging de brok in zijn keel weg te slikken. ‘Ik denk…’, zegt hij met trillende stem. Het lukt hem niet langer zich groot te houden. Hij huilt, hij brult aan de telefoon. De assistente wacht geduldig.
Lees ook:
