Sylvia Visser

‘Pak eens een handdoek voor me.’
Sanne loopt naar de kast en geeft een handdoek aan haar vader.
Hij kijkt haar verbaasd aan. ‘Nee, een handdoek.’
‘Ja, een handdoek.’ Ze wijst naar de rode keukenhanddoek.
‘Godverdomme, ik zeg toch: een handdoek!’ Zuchtend en kreunend komt haar vader overeind en loopt zelf naar de kast. Het doet pijn hem zo te zien. In korte tijd is hij een oude man geworden.
‘Hier! Een handdoek!’, zegt hij geïrriteerd als hij weer gaat zitten. Met schokkende bewegingen toont hij een schone zakdoek. Au! Dit doet echt pijn. Desondanks glimlacht Sanne. Ergens is het ook wel grappig. Moet ze hem uitleggen wat er zojuist gebeurde? Ze zegt niks. Laat hem maar. Misschien begrijpt hij het niet eens.

Hij komt weer niet op de woorden. Dat is de laatste weken steeds zo. Haar zus geeft een schrijfblok en een balpen aan haar vader. ‘Schrijf anders op wat je bedoelt.’

Sanne trekt haar wenkbrauwen op, maar haar vader begint te schrijven. Dit kan toch helemaal niet.
Als hij klaar is, pakt haar zus de blocnote terug. ‘Maar, pap, hier staat helemaal niks.’
Sanne spiekt over haar zus’ schouder. Boek lopen gie. Ze slikt. Het gaat hard. Slechts een maand geleden kon hij alles nog. Twee weken terug die handdoek en nu dit.
Haar zus geeft het schrijfblok weer aan haar vader. ‘Probeer nog eens.’
Hij zucht, maar begint opnieuw te schrijven. Dan wenkt hij haar zus bij hem te komen zitten. Hij tikt op de blocnote. ‘Die!’
Haar zus kijkt zorgzaam, maar niet begrijpend. Haar vader wordt nog bozer en smijt het schrijfblok weg.
Sanne is woedend op haar zus. ‘Je snapt toch wel dat papa dat niet kan. Als hij de woorden niet kan vinden in zijn hoofd, kan hij ze niet zeggen en ook niet opschrijven. Zo doe je hem alleen maar verdriet!’