Sylvia Visser

‘Ik denk dat ik gewoon alleen thuisblijf. Beetje Netflixen, kerstfilms kijken.’
En onbeschaamd een traantje laten. In het gezelschap van anderen voelt Ben zich nog eenzamer. Ooit vond hij dat wel gezellig, maar dat was voordat iedereen hem in de steek liet. Zijn vrouw heeft hem verlaten voor een ander. Zijn kinderen zijn op wintersport. Zijn broers zijn druk met hun eigen gezin; ze hebben sowieso nauwelijks contact. En vrienden heeft hij niet.

‘Ik heb ook nog geen plannen…’, zegt Manuela. Ze kijkt hem hoopvol aan.
Ben staat op. ‘Jij nog een kop koffie?’
Ze knikt. Hij loopt met de kopjes naar de keuken. Hij heeft echt geen zin samen kerst te vieren. Ergens vindt hij het wel sneu voor haar. Manuela is zeker zo eenzaam als Ben. Kinderen heeft ze niet en vrienden ook niet. Van een partner kan ze alleen maar dromen. Gelukkig heeft ze Ben. Iedere week drinken ze samen koffie. De ene week bij haar. De andere week bij hem. Ze geven elkaar altijd een kusje bij aankomst en vertrek. Maar verder dan dat gaat de intimiteit niet. Zij zou wel willen, maar hij voelt de behoefte niet. Met geen enkele vrouw, maar zeker met haar niet.

Wat moet ze nou doen? Ze kan Ben natuurlijk zelf vragen, maar ze heeft geen zin in de zoveelste afwijzing. Ze heeft al bij verschillende bekenden geïnformeerd wat ze gaan doen. Iedereen viert het met familie. En niemand nodigt haar uit. Ze wil geen ongewenste visite zijn. Het gevoel hebben dat ze weggekeken wordt. De kerstgedachte is kennelijk ver te zoeken bij de meeste mensen. Zij moest als kind altijd mensen uitnodigen die anders alleen zouden zijn. Dus ieder jaar zaten ze weer opgescheept met die nare buurman. Ze mocht hem niet en was blij als hij weer naar huis ging na het kerstdiner. Toch begrijpt ze nu waarom haar ouders hem elk jaar weer ontvingen. Het is afschuwelijk als er in geen enkele herberg plek voor je is.