Sylvia Visser

In een plastic doosje legde hij het Playmobilpoppetje. Heel droevig keek hij erbij. Bram kreeg een brok in zijn keel bij het zien van het treurige spel van zijn zoon. Het kon ook niet anders dan dat het veel met zo’n mannetje deed. Nooit eerder had hij afscheid hoeven nemen van iemand. Zelfs niet van een hond of een kat.
                Bram en zijn vrouw hadden geprobeerd er zo normaal mogelijk over te doen. Media vita in morte sumus. Ze hadden hem laten voelen aan het lichaam van opa. Hij had opa zelfs nog een kusje gegeven. Maar de dood is niet te bevatten. En zeker niet voor een knulletje van vijf. Al snel had hij gezegd dat hij wou dat iedereen weer normaal ging doen. Hij vond het niet leuk als er zoveel gehuild werd. Een verdrietige glimlach ontlokte de opmerking bij de volwassenen. ‘Je hebt gelijk, jongen’, zei Bram. ‘Het is ook niet leuk.’