Van de schrik
verhaal
3 juni 2016
Met diepe uithalen zuigt ze lucht naar binnen.
‘Oh wat erg…’, zegt een ander meisje.
De tranen biggelen over Philippa’s wangen.
‘Rustig maar. Wil je wat drinken?’
Ze wil even helemaal niks. Alle meisjes van de manege staan om haar heen. Ze kijken bezorgd. Philippa heeft een flinke smak gemaakt.
‘Ik denk dat het gewoon van de schrik is’, zegt Sophie.
Kutwijf! Ze zou het zelf eens moeten voelen. Dan zou ze wel anders piepen. En dan dat misselijke, moederlijke toontje van haar. Alsof ze jaren ouder is dan de rest en het allemaal veel beter weet. Het is dat Philippa zoveel pijn heeft, anders zou ze haar!
‘Kom maar, meisje. We gaan naar het ziekenhuis.’ Haar moeder kust de tranen van Philippa’s wangen. ‘Hoe kwam het nou?’
Philippa snikt. ‘Ik weet het niet. Victor ging er zomaar opeens vandoor.’
‘Lekker verantwoord. Dat paard moeten ze maar verkopen.’
‘Nee, mam!’ Ze kijkt boos naar haar moeder. ‘Victor is altijd heel lief.’
‘Ja, dat blijkt. Ik zal het er binnenkort weleens over hebben.’
‘Ma-am.’ Ze haat het als haar moeder zo doet. En zeker nu.
Met haar arm dicht tegen zich aan gedrukt volgt ze haar moeder naar de auto. Ze loopt zo langzaam mogelijk, zodat haar arm niet te veel beweegt.
‘Au! Mama!’
‘Ja, sorry. Daar kan ik niks aan doen. Die drempels liggen er nu eenmaal. Ik rijd al heel voorzichtig.’
Philippa kijkt moeilijk. Ze weet het ook wel en haar moeder doet haar best. Maar ze vergaat van de pijn.
De arts bestudeert de foto. Hij loopt de kamer uit en komt even later terug met twee jonge mannen.
‘Dit zijn mijn coassistenten. Is het goed als ze even meekijken?’
Philippa knikt. Haar moeder vindt het ook geen probleem.
‘Het is een interessante breuk’, zegt de arts.
Nou, daar is ze lekker mee.
‘Je arm is gebroken en gedeeltelijk uit de kom. Je hebt een aantal kneuzingen en waarschijnlijk ook een spier gescheurd.’
Zie je wel. Van de schrik, die trut!
Lees ook:
