Zo'n dag dus
verhaal
27 mei 2016
Ze stopt haar vinger in haar mond en zuigt eraan. ‘Verdomme, ik kan ook niks!’ Het bloed loopt over haar hele hand. Kwaad smijt ze het aardappelschilmesje neer. Een vingertop bloedt altijd als een gek. Alles zit onder. De stroom gaat van de snee via haar handpalm over haar pols. Ze likt haar arm af. Met haar goede hand rommelt ze in de keukenla op zoek naar een pleister. Gevonden. Ze draait hem strak om de vingertop in de hoop daarmee het bloeden te stelpen.
Soms haat ze zichzelf. Iedere vrouw kan toch aardappels schillen. Elke man tegenwoordig trouwens ook. Of zouden er nog mannen zijn die deze kunst niet beheersen? Ze kan het zich niet voorstellen. Iedereen in haar omgeving kan het. Althans, zeker elke man van haar leeftijd. Misschien dat oudere mannen het niet kunnen. Nou ja, en zij zelf dus niet. Ze kijkt naar de bebloede aardappel. Vanavond in ieder geval geen vegetarische maaltijd. Ze zal maar niks tegen haar dochter zeggen.
Er zijn van die dagen dat ze zichzelf vervloekt. Laatst ook al, toen liet ze een gietijzeren pan op haar voet stuiteren. Zo’n dag dus. Alsof ze lepra heeft. Nog een wonder dat de tegelvloer niet gescheurd was. Haar voet was kennelijk een goede schokdemper. De grote teen werd echter wel pimpelpaars. Die was minder goed bestand tegen het gietijzeren geweld. Wat wil je, loodzwaar is zo’n pan. Gietijzerzwaar eigenlijk. Gelukkig was haar teen niet gebroken, maar hij heeft inmiddels wel alle kleuren van de regenboog.
Het wordt echt tijd dat ze haar aandacht weer eens houdt bij wat ze doet. Aardappels schillen wanneer ze aardappels schilt. Koken als ze kookt. Zo moeilijk is het toch niet om slechts aan één ding te denken. Ze moet toch eens aan een man vragen hoe je dat doet. Haar gedachten schieten altijd van links naar rechts. Het is om wanhopig van te worden. Niets is immers zo belangrijk dat het je aandacht mag afleiden van alle andere dingen. En niemand is zo belangrijk.
Lees ook:
