Sylvia Visser

Ik kan het echt niet nog een week uitstellen. Dus ik mag wel opschieten. Volgens mij voelde ik een druppel. Het gras is te lang en er groeien allemaal van die kleine, witte bloemetjes tussen. Geen idee hoe die heten. Ik heb geen verstand van bloemen en planten. Ik weet inmiddels wel dat gras goed gedijt bij een combinatie van regen en zon zoals afgelopen week. Het is de lucht ingeschoten.

                Ik gooi het snoer van de grasmaaier weer een stukje verder over mijn schouder. Om te voorkomen dat ik eroverheen rijd. Ik vermoed dat de stroomdraad daar niet tegen bestand is. De regen zet door, maar ik moet het nu wel afmaken. Het is helemaal geen porem als de ene helft wel gedaan is en de andere helft niet. De buurt spreekt ongetwijfeld nu al schande van me. Ik ga vast over de tong bij die buren met hun keurig aangeharkte tuintjes. Vooral bij de overbuurman. Ik verdenk hem ervan dat hij zijn gras stiekem kamt. Zijn gazon ligt erbij alsof het zo uit een tuinmagazine komt.

                Shit. De maaimachine is afgeslagen. Dat krijg je ervan als je gras maait met regen. Ik leg de maaier op zijn kant. Gehurkt haal ik natte plukken gras weg bij het mes. Dan vervolg ik het trekken van banen.  Mijn gazon lijkt nu net een voetbalveld met die lichte en donkere stukken. Bij de overbuurman zie je die strepen nooit. Nog een aanwijzing dat hij alle sprietjes kamt als niemand kijkt.