Sylvia Visser

Hij trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Waar heb je het over?’
Een spottend lachje speelt om de lippen van zijn vrouw. ‘Dat ken je toch wel?’
Hij zucht. Heel irritant als ze zich op deze manier gedraagt. Ze zegt niks. Hij zal haar retorische vraag wel weer beantwoorden. Anders blijft ze zo doen.
‘Nee, ik ken het sokkenmonster niet.’ Hij rolt met zijn ogen. Wat is hij?! Vijf?
Ze lacht hardop. Onuitstaanbaar.

‘Het sokkenmonster is helemaal niet eng, hoor.’
Een glimlach om haar geruststellende woorden kan hij nu toch niet onderdrukken.  
‘Het is eigenlijk een heel zachtaardig monster’, zegt ze.
Hij houdt zijn hoofd schuin. Alsof hij gespannen haar verhaal probeert te volgen.
‘Geen monster dat mensen laat schrikken of opeet of zo.’
Ze gaat helemaal op in haar vertelsel. Zijn glimlach verandert in een echte lach.

‘Een soort koekiemonster?’, vraagt hij. Ze sleurt hem mee in het spel.
Ook haar ogen lachen. ‘Nog liever’, zegt ze.
Hij laat zijn mond openzakken.
‘Het verstopt zich in wasmachines en komt pas tevoorschijn als de machine draait. Om daar snel zijn buikje te vullen met een lekkere sok.’
Uit de gaten in de trommel ziet hij spontaan een klein, harig wezen klimmen. Zijn vrouw is gestoord. Prettig gestoord, dat wel.