Sylvia Visser

Juffrouw Charlotte trekt haar wenkbrauwen op. Alle kinderen eten braaf samen hun Koningsontbijt, behalve die van juf Inge. Natuurlijk is het weer haar klas waar het een puinhoop is. Inges kinderen lopen rond, ze gillen. Wat doe je dan als collega? Het liefst zou Charlotte de kinderen streng toespreken en eisen dat ze rustig aan tafel gaan zitten. De onrust in die groep heeft ook effect op haar eigen kinderen. Die begrijpen niet waarom zij niet rond mogen lopen. Dat is natuurlijk ook niet uit te leggen. Maar goed. Haar kinderen zullen zich erbij neer moeten leggen. Het is nu eenmaal niet eerlijk verdeeld in de wereld.
                Charlotte verbijt zich. Ze wil het gezag van haar collega niet ondermijnen. Nou ja, gezag… Wat daarvoor door moet gaan dan. Ze snapt niet waarom Inge nog steeds voor de klas staat. Ze doet dit werk al twaalf jaar en vrijwel iedere dag is het hetzelfde liedje. De kans dat het nog ooit gaat veranderen, is te verwaarlozen. Waarom doet Inge zichzelf dit aan? Zichzelf en de kinderen. Die leren toch helemaal niets op deze manier. De schoolleiding zou Inge het liefst ontslaan, maar het is niet zo makkelijk om van een docent in vaste dienst af te komen.

‘Jongens en meisjes!’ Meneer Rob vraagt om aandacht. ‘Ik hoop dat iedereen lekker heeft gegeten.’
Dat hebben ze. Het ontbijt was goed verzorgd: melk, appels, komkommer, rijstwafels, brood, verschillende soorten beleg. Voor elk wat wils.

‘Het is tijd voor de Koningsdans’, zegt Rob. Enkele kinderen schuiven direct hun stoel naar achter, blij dat ze van tafel mogen.
‘Nee, nog blijven zitten allemaal.’ Rob spreekt de kinderen vriendelijk, maar duidelijk toe. Daar kan Inge nog wat van leren.
‘We gaan zo samen naar buiten.’ Weer schuiven een paar kinderen hun stoel naar achteren. Rob gebaart met vlakke hand dat ze moeten blijven zitten.
‘Ik wil graag dat jullie dadelijk rustig van tafel gaan, jullie stoel netjes aanschuiven en langzaam naar buiten lopen. Duidelijk voor iedereen?’ De kinderen knikken. ‘Dan mogen jullie nu van tafel.’
Een kabaal van hoge kinderstemmen en schuivende stoelen stijgt op.

Alle kinderen zijn uitgelaten, maar alleen die van juf Inge rennen naar buiten. Gerinkel van glas klinkt. Een kind begint te huilen. Alle ogen gaan erheen. De kinderen slaken verschrikte kreten. Charlotte haast zich naar de plek van het gerinkel. Hupsakee! Een kind van Inge is door het raam in plaats van door de glazen deur gerend.