Sylvia Visser

Jurriaan

verhaal

24 juni 2016

Vroeger was het een veelbelovende, knappe jongen die ieder meisje om zijn vinger wond. Maar al wat rest is een islamofobe hipster met obsessies voor Sylvana Simons en Frans Timmermans, door hem steevast ‘Timmerfrans’ genoemd. Als je goed kijkt, zie je echter nog een sprankje van de jongeman die hij ooit was. Van de idealen die hij had. Van wat hij had kunnen zijn. Jurriaan had een droom. Hij zou de wereld veroveren. Hij zou een groot schrijver worden. Lees en huiver hoe het hem verging.

                Op een feestje van laten we haar uit privacyoverwegingen H. noemen, trof Jurriaan een meisje met een droom. Ook zij schreef, dus dat schept een band. Sylvia was bevriend met H. en aangezien Jurriaan de vriendinnen van H. een voor een afwerkte, moest hij haar wel regelen. Het was geen kwestie van ‘of’, maar van ‘wanneer’. Dit was in de tijd dat Jurriaan nog weleens een succesje behaalde.

                Jurriaan imponeerde Sylvia met zijn brede algemene ontwikkeling. Om misverstanden te voorkomen moet gezegd dat dit verhaal zich afspeelt toen hipsters nog niet bestonden. Toen Jurriaan dus nog geen baard droeg. Gelukkig maar, want dat geprik zou Sylvia afgeschrikt hebben. Hij zou geen schijn van kans hebben gemaakt met die Neanderthalerlook. Maar het verval was nog niet ingetreden, dus niets stond hem in de weg.

                Sylvia raakte onder de indruk van de vier jaar oudere Jurriaan. Immers een groot leeftijdsverschil als je zestien bent. Of vijftien, maar dat is niet relevant voor het verhaal. Uiteindelijk kuste hij haar. De wereld verdween. Ze vergaten het feest waarop ze waren. Bloemen verschenen rondom hen. Vioolmuziek vervolmaakte het geheel. Of misschien was het Nirvana, maar ook dat doet niet ter zake. Even was er niets anders dan zij en hij. Dit koppel ging een gouden toekomst tegemoet.
                Het zou echter anders lopen. Heden ten dage schrijven ze allebei, dat wel. Hij schrijft boeken en zij blogs en korte verhalen. Tragisch genoeg worden ze nauwelijks gelezen. Geneuzel in de marge is wat ze produceren. ’t Kan verkeren, zou Bredero gezegd hebben. Om maar eens een schrijver aan te halen die er wel toe doet. Tot slot moet vermeld dat iedere overeenkomst van dit verhaal met de werkelijkheid, berust op louter toeval. Alle gebeurtenissen en personages zijn volledig fictief. Ook de namen zijn volstrekt willekeurig gekozen. Dit is dus geen verhaal over de schrijvers Jurriaan Maessen en Sylvia Visser in hun jonge jaren. Alhoewel dat net zo tragisch eindigt.

Lees ook: