Sylvia Visser

‘Pff die zak heeft er koffie overheen gegooid!’, roept Camiel.
De Bruin krimpt ineen. Normaal zou hij niet tolereren dat ze hem zo noemen.
‘Bij mij ook.’ Merel kijkt boos opzij.
De leraar deelt de rest van de werkstukken uit en probeert niet te verblikken of verblozen. Hij weet dat ze gelijk hebben. Het is schandalig dat hij hun werk bevuild heeft. Maar hij was zo moe. Aan het eind van zijn Latijn.

 

De docent gaat midden voor de klas staan als hij klaar is met uitdelen. Het blijft rumoerig.
‘Jongens, stilte graag.’
Verstoorde blikken gaan zijn kant op. De leerlingen bladeren druk in hun werkstukken. Dit gaat altijd zo als hij nagekeken werk teruggeeft. Daarom doet hij dat het liefst pas aan het eind van de les, alhoewel hij dan wel het risico loopt dat het hem zijn pauze kost. Meteen zoeken ze of hij niet ergens een foutje heeft gemaakt. Of ze er niet een tiende punt bij kunnen lullen. Soms staan de leerlingen in hun recht, maar vaak is het verspilling van zijn en hun tijd. Gelukkig kent hij zijn pappenheimers.

 

Het kost wat geduld, maar uiteindelijk verstomt het kabaal. Mede dankzij enkele brave meisjes die hun klasgenoten tot de orde roepen.
‘Hé hou eens stil! Hij wil wat zeggen.’ De toon irriteert hem, maar De Bruin gedoogt het.
‘Jongens, het spijt me heel erg. Jullie hebben het al wel gezien.’
Gebrom klinkt op uit enkele kelen.
‘Op sommige werkstukken zit koffie.’
‘Lepra!’, roept een van de slachtoffers. Boze ogen van de docent snoeren hem de mond.
‘Ik vind het ontzettend vervelend en ik wil jullie daarom graag uitleggen wat er is gebeurd.’

‘Ik was aan het nakijken gisteravond. Normaal drink ik niks bij jullie werk. Precies hierom.’
‘Hebben we wat aan’, mompelt Annabel. De Bruin kijkt naar haar en pauzeert kort.
‘Het was elf uur en ik kon mijn ogen bijna niet meer openhouden. Maar ik wilde jullie vandaag de werkstukken teruggeven.’
‘Moeten we nou ook nog dankbaar zijn of zo?’, vraagt Marc retorisch.
‘Nee, Marc, maar ik wil het graag toelichten.’
‘Nou, ik vind het echt niet chill.’

‘Marc, zeik niet zo. Wat wou je ermee doen? Inlijsten en boven je bed hangen?’, sneert Anouk.
Gegrinnik klinkt uit de klas. De Bruin is het populaire, maar irritant luie meisje dankbaar. Misschien valt ze toch wel mee.
Anouk gaat verder. ‘U kunt het wel goed maken, hoor, meneer. Geef ons gewoon allemaal een punt erbij.’
De hele klas lacht. Nu is hij dus nog verder van huis. Kutwijf.