Sylvia Visser

‘Alaaf!’
‘Wat zeg jij nou, sukkel?!’
‘Gewoon ‘alaaf’. De carnavalsgroet.’
‘Als je dat nog een keer zegt, dan escorteer ik je direct naar Oeteldonk Centraol.’
‘Hoezo? Wat is daar mis mee?’
‘In Den Bosch zeggen we geen alaaf. Dan kun je honderd keer een boerenkiel en een rood-wit-gele das om hebben. Met alaaf maak je duidelijk dat je er geen bal van snapt.’
‘Ik snap er inderdaad niks van. Het is toch carnaval?’
‘Ja, maar dat vier je maar in Maastricht als je zo doorgaat.’
‘Hoezo?’
‘In Maastricht vieren ze het Rijnlandse carnaval. Daar mag je je verkleden als heks, banaan of penis. En daar mag je alaaf roepen.’

‘Maar waarom in Oeteldonk dan niet?’
‘Hier vieren we het Bourgondische carnaval. Wij dragen boerenkielen en roepen geen alaaf.’
‘Maar waarom dan?’
‘Omdat het hier vroeger heel arm was. Daarom gingen de mensen eenvoudig verkleed.’
‘Oké, dat snap ik. Maar waarom dan geen alaaf?’
‘Ja, weet ik veel. Dat is gewoon zo.’
‘Zeg dan meteen dat je er zelf ook geen flikker van snapt!’