Sylvia Visser

‘Alaaf!’
‘Wat zeg jij nou, sukkel?!’
‘Gewoon ‘alaaf’. De carnavalsgroet.’
‘Als je dat nog een keer zegt, dan escorteer ik je direct naar Oeteldonk Centraol.’
‘Hoezo? Wat is daar mis mee?’
‘In Den Bosch zeggen we geen alaaf. Dan kun je honderd keer een boerenkiel en een rood-wit-gele das om hebben. Met alaaf maak je duidelijk dat je er geen bal van snapt.’

Mijn naam is Knillis, Boer Knillis. Ik ben de stichter van het dorp Oeteldonk. Het wordt tijd dat ik de misverstanden omtrent Oeteldonk uit de weg ruim. Een groepje jongeren beweert Oeteldonk eind 19e eeuw verzonnen te hebben in café Plaats Roijaal, om carnaval te behouden aangezien de bisschop er een banvloek over had uitgesproken. De bekakte stad Den Bosch moest voor drie dagen omgetoverd worden in het dorp Oeteldonk. Alle inwoners werden boeren en durskes en aan het hoofd kwam de Burgervaojer

Ik ben zo oud als het dorp Oeteldonk. Al sinds 1882 vorm ik samen met de assessor, de veldwachter en de geminteraod de basis van Oeteldonk. Ik, Peer vaan den Muggenheuvel tot den Bobberd, ben de Burgervaojer van Oeteldonk. Maar ze noemen mij ‘de Peer’. De Prins, zijn Adjudant, zijn Gevolg, de Biezenpèrdjes, de Stokpèrdjes, Knillis, Hendrien, de Hofkapel etcetera, ze kwamen allemaal pas veel later dan ik.

Wij, Amadeiro, zijn zeer verheugd dat wij zondag, maandag en dinsdag wederom Oeteldonk mogen verblijden met onze komst. Met de Hoftrein bewegen wij ons van het Winterpaleis naar Oeteldonk Centraol alwaar de boeren en durskes ons juichend opwachten. Vanwege ons bezoek is het drie dagen feest. Gedurende deze dagen verblijven wij in het Zomerpaleis aan de Markt in Oeteldonk, ook wel Hotel Centraal genoemd. Waarom sommigen het paleis zo noemen, is ons echter een raadsel.

A: Nee, op zaterdag ga ik niet. Drie dagen is voor mij genoeg. En ik vind het dan toch nooit zo leuk.
B: O oké. Jammer. Wat doe je op zondag?
A: Weet ik nog niet. In ieder geval naar de onthulling van Knillis.
B: Hoe onthullen ze die dit jaar eigenlijk? Ik begreep dat de Prins niet in dat bakje gaat.

‘De buurvrouw is een kwaoitong, een echte roddelkoningin’, zei Paul. Nou, ik heb zelf die foto gezien. Staat ie daar met zo’n ordinair wijf. Hoogblond. Dikke tatoeage op haar bovenarm. En het was geen Bosch sjeik, hè. Geen rood-wit-geel te bekennen en veel te bloot gekleed voor de carnaval. Duidelijk een toerist. Lekker makkelijk scoren.

‘Alaaf!’
‘Wat zeg jij nou, sukkel?!’
‘Gewoon ‘alaaf’. De carnavalsgroet.’
‘Als je dat nog een keer zegt, dan escorteer ik je direct naar Oeteldonk Centraol.’
‘Hoezo? Wat is daar mis mee?’
‘In Den Bosch zeggen we geen alaaf. Dan kun je honderd keer een boerenkiel en een rood-wit-gele das om hebben. Met alaaf maak je duidelijk dat je er geen bal van snapt.’

Mijn naam is Knillis, Boer Knillis. Ik ben de stichter van het dorp Oeteldonk. Het wordt tijd dat ik de misverstanden omtrent Oeteldonk uit de weg ruim. Een groepje jongeren beweert Oeteldonk eind 19e eeuw verzonnen te hebben in café Plaats Roijaal, om carnaval te behouden aangezien de bisschop er een banvloek over had uitgesproken. De bekakte stad Den Bosch moest voor drie dagen omgetoverd worden in het dorp Oeteldonk. Alle inwoners werden boeren en durskes en aan het hoofd kwam de Burgervaojer

Ik ben zo oud als het dorp Oeteldonk. Al sinds 1882 vorm ik samen met de assessor, de veldwachter en de geminteraod de basis van Oeteldonk. Ik, Peer vaan den Muggenheuvel tot den Bobberd, ben de Burgervaojer van Oeteldonk. Maar ze noemen mij ‘de Peer’. De Prins, zijn Adjudant, zijn Gevolg, de Biezenpèrdjes, de Stokpèrdjes, Knillis, Hendrien, de Hofkapel etcetera, ze kwamen allemaal pas veel later dan ik.

Wij, Amadeiro, zijn zeer verheugd dat wij zondag, maandag en dinsdag wederom Oeteldonk mogen verblijden met onze komst. Met de Hoftrein bewegen wij ons van het Winterpaleis naar Oeteldonk Centraol alwaar de boeren en durskes ons juichend opwachten. Vanwege ons bezoek is het drie dagen feest. Gedurende deze dagen verblijven wij in het Zomerpaleis aan de Markt in Oeteldonk, ook wel Hotel Centraal genoemd. Waarom sommigen het paleis zo noemen, is ons echter een raadsel.

A: Nee, op zaterdag ga ik niet. Drie dagen is voor mij genoeg. En ik vind het dan toch nooit zo leuk.
B: O oké. Jammer. Wat doe je op zondag?
A: Weet ik nog niet. In ieder geval naar de onthulling van Knillis.
B: Hoe onthullen ze die dit jaar eigenlijk? Ik begreep dat de Prins niet in dat bakje gaat.

‘De buurvrouw is een kwaoitong, een echte roddelkoningin’, zei Paul. Nou, ik heb zelf die foto gezien. Staat ie daar met zo’n ordinair wijf. Hoogblond. Dikke tatoeage op haar bovenarm. En het was geen Bosch sjeik, hè. Geen rood-wit-geel te bekennen en veel te bloot gekleed voor de carnaval. Duidelijk een toerist. Lekker makkelijk scoren.