Sylvia Visser

Ze dacht dat er geen einde aan zou komen. Ze trok haar wenkbrauwen op en sperde haar ogen wijd open. Een seconde stopte ze met ademen. Een zee van paarse bloemen stond naast de weg. Alsof het voorjaar was en toch ook weer niet. Een laatste zomergroet bracht de natuur haar. Eva kon er niet rouwig om zijn.

Het licht moet aan, zodat het duister zal verdwijnen. Hij kuste het gezicht van zijn moeder. De oude vrouw lag in haar nachthemd op bed. Haar sterfbed. Dag en nacht zat hij aan haar zijde. Hij wilde voor haar doen wat zij voor hem had gedaan. Ze schonk hem het leven, voedde hem, poetste zijn billen. Maar het belangrijkste van alles: ze gaf hem haar liefde. Onvoorwaardelijk hield ze van hem. Hoe vaak hij haar ook teleurgesteld had, hoeveel pijn hij haar ook had gedaan.

Samen hand in hand door de Efteling lopen, een heerlijker manier om Valentijn te vieren is er niet. Ze zijn duidelijk niet de enigen die dat bedacht hebben; het barst van de verliefde stelletjes. David trekt haar naar zich toe en kust haar. Mooier wordt het leven niet. Carys kijkt hem tussen haar wimpers door aan. Anderen zien het niet, maar David is de liefste van de hele wereld. Met hem zijn de lange wachtrijen helemaal geen straf.

‘Die met die uitsparing met stenen erin, Driscol. Die vind ik mooi.’
‘Inderdaad prachtig. Maar lijkt me niet praktisch.’
‘Hoezo?’
‘Binnen de kortste keren zijn die witte kiezels groen.’
‘Dan wassen we ze toch.’
‘Dat denk je nu, Amabel, in de emotie van het moment.’

Waar ben ik? Ik zie een plafond zoals je dat in openbare gebouwen vindt. Ik probeer mijn hoofd te verdraaien, maar het lukt niet. Ik wil mijn hand optillen om aan mijn hoofd te voelen, maar ook dat gaat niet. Help! Wat is dit? Ik wil schreeuwen, maar ik krijg geen geluid over mijn lippen. Rustig blijven. Hier is vast een goede verklaring voor.

Van de dingen die voorbijgaan, vertellen de stenen me. Ooit stond hier het Energie- en Waterbedrijf. De plaats waar mijn vader als jonge man met veel plezier werkte. Hij was ambitieus, maakte carrière. De wereld lag aan zijn voeten. Hij hield collega’s voor de gek en kon daar jaren later nog gepassioneerd over praten. Hoe hij de wijsvinger greep van een collega die al wijzend een verhaal vertelde. Smakelijk lachte hij om de verbaasde blik die hij vervolgens kreeg. De goedlachsheid had hij van

Media vita in morte sumus. Midden in het leven zijn wij in de dood. 26 jaar. Ik kan niet geloven dat hij er niet meer is. Zomaar weggerukt. Het was niet eens het midden. Het was het begin. Net afgestudeerd. Nog niet gesetteld. Ik kan helemaal niet zonder hem. Een kind behoort niet eerder te gaan dan zijn ouders.

Samen hand in hand door de Efteling lopen, een heerlijker manier om Valentijn te vieren is er niet. Ze zijn duidelijk niet de enigen die dat bedacht hebben; het barst van de verliefde stelletjes. David trekt haar naar zich toe en kust haar. Mooier wordt het leven niet. Carys kijkt hem tussen haar wimpers door aan. Anderen zien het niet, maar David is de liefste van de hele wereld. Met hem zijn de lange wachtrijen helemaal geen straf.

‘Die met die uitsparing met stenen erin, Driscol. Die vind ik mooi.’
‘Inderdaad prachtig. Maar lijkt me niet praktisch.’
‘Hoezo?’
‘Binnen de kortste keren zijn die witte kiezels groen.’
‘Dan wassen we ze toch.’
‘Dat denk je nu, Amabel, in de emotie van het moment.’

Waar ben ik? Ik zie een plafond zoals je dat in openbare gebouwen vindt. Ik probeer mijn hoofd te verdraaien, maar het lukt niet. Ik wil mijn hand optillen om aan mijn hoofd te voelen, maar ook dat gaat niet. Help! Wat is dit? Ik wil schreeuwen, maar ik krijg geen geluid over mijn lippen. Rustig blijven. Hier is vast een goede verklaring voor.

Van de dingen die voorbijgaan, vertellen de stenen me. Ooit stond hier het Energie- en Waterbedrijf. De plaats waar mijn vader als jonge man met veel plezier werkte. Hij was ambitieus, maakte carrière. De wereld lag aan zijn voeten. Hij hield collega’s voor de gek en kon daar jaren later nog gepassioneerd over praten. Hoe hij de wijsvinger greep van een collega die al wijzend een verhaal vertelde. Smakelijk lachte hij om de verbaasde blik die hij vervolgens kreeg. De goedlachsheid had hij van

Media vita in morte sumus. Midden in het leven zijn wij in de dood. 26 jaar. Ik kan niet geloven dat hij er niet meer is. Zomaar weggerukt. Het was niet eens het midden. Het was het begin. Net afgestudeerd. Nog niet gesetteld. Ik kan helemaal niet zonder hem. Een kind behoort niet eerder te gaan dan zijn ouders.

Meisjes waren we, maar keurige meisjes. We speelden met Barbie-poppen en we hinkelden op het plein. We lazen de Tina, zaten op muziekles en droomden van een eigen paard. We waren meisjes en wisten niet beter dan dat het nooit voorbij zou gaan.

Twee extra kinnen kwabben onder haar gezicht. Haar buik puilt vooruit alsof ze in verwachting is. Haar rimpels en grijze haren verraden echter dat ze niet zwanger kan zijn. Vroeger was ze een bezig bijtje; altijd druk in huis of in de moestuin. Met haar magere vingers dopte ze de boontjes sneller dan je ogen konden volgen. Ze verbouwde de lekkerste radijsjes en ze kookte de heerlijkste groentesoep. Oma’s groentesoep.

Ik sprong en ik sprong. Zo hoog mogelijk. Ik zweefde door de lucht. Van mijn moeder mocht ik niet op het bed springen. Zo had ik al eens eerder een lattenbodem kapot gemaakt. Daarom zat er nu een spiraal in mijn bed, dus ik zou niet weten waarom het niet zou mogen. Het vliegen gaf me het gevoel van vrijheid.

Dit is bizar. Dezelfde neus, dezelfde teruggetrokken kin, zelfs dezelfde witte huidskleur. Ze werd nooit bruin, hoeveel ze ook in de zon lag. Voorzichtig leg ik mijn vingers op haar gezicht. Alsof ik iets doe wat eigenlijk niet mag. Dit is het gezicht waarmee ik ben opgegroeid. En toch ook weer niet.

Met mijn karretje rijd ik het hele bedrijf door. Het is mijn werk om iedereen te voorzien van zijn post. Ik merk dat het steeds minder wordt. Steeds meer gaat digitaal. Op termijn zal mijn baan wel helemaal verdwijnen.

Ze is weg. De tranen stromen over mijn wangen. Niets wijst erop dat ze daar ooit geweest is. Af en toe jaagt de wind een vlaag regen het donkere portiek in. Ik wil die laatste momenten terughalen. Haar snoetje kussen. Mijn lippen op haar wangen, haar voorhoofd, haar lippen. Het licht in het huis brandt nog steeds. Ik hoop maar dat er lieve mensen wonen.

De zwarte pakken schuiven papa in de auto. Op dat moment beginnen sneeuwvlokken naar beneden te dwarrelen. Dit moet een teken zijn. Iemand ontfermt zich over ons. Papa? Oma? Ik had verwacht dat ik hier in tranen zou staan. Maar in plaats daarvan voel ik berusting. Het is goed zo. We hebben alles gedaan wat we konden. Tot het laatste moment hebben we hem verzorgd. Zijn kinderen continu om hem heen. Een mooier einde hadden we hem niet kunnen geven.

Meisjes waren we, maar keurige meisjes. We speelden met Barbie-poppen en we hinkelden op het plein. We lazen de Tina, zaten op muziekles en droomden van een eigen paard. We waren meisjes en wisten niet beter dan dat het nooit voorbij zou gaan.

Twee extra kinnen kwabben onder haar gezicht. Haar buik puilt vooruit alsof ze in verwachting is. Haar rimpels en grijze haren verraden echter dat ze niet zwanger kan zijn. Vroeger was ze een bezig bijtje; altijd druk in huis of in de moestuin. Met haar magere vingers dopte ze de boontjes sneller dan je ogen konden volgen. Ze verbouwde de lekkerste radijsjes en ze kookte de heerlijkste groentesoep. Oma’s groentesoep.

Ik sprong en ik sprong. Zo hoog mogelijk. Ik zweefde door de lucht. Van mijn moeder mocht ik niet op het bed springen. Zo had ik al eens eerder een lattenbodem kapot gemaakt. Daarom zat er nu een spiraal in mijn bed, dus ik zou niet weten waarom het niet zou mogen. Het vliegen gaf me het gevoel van vrijheid.

Dit is bizar. Dezelfde neus, dezelfde teruggetrokken kin, zelfs dezelfde witte huidskleur. Ze werd nooit bruin, hoeveel ze ook in de zon lag. Voorzichtig leg ik mijn vingers op haar gezicht. Alsof ik iets doe wat eigenlijk niet mag. Dit is het gezicht waarmee ik ben opgegroeid. En toch ook weer niet.

Met mijn karretje rijd ik het hele bedrijf door. Het is mijn werk om iedereen te voorzien van zijn post. Ik merk dat het steeds minder wordt. Steeds meer gaat digitaal. Op termijn zal mijn baan wel helemaal verdwijnen.

Ze is weg. De tranen stromen over mijn wangen. Niets wijst erop dat ze daar ooit geweest is. Af en toe jaagt de wind een vlaag regen het donkere portiek in. Ik wil die laatste momenten terughalen. Haar snoetje kussen. Mijn lippen op haar wangen, haar voorhoofd, haar lippen. Het licht in het huis brandt nog steeds. Ik hoop maar dat er lieve mensen wonen.

De zwarte pakken schuiven papa in de auto. Op dat moment beginnen sneeuwvlokken naar beneden te dwarrelen. Dit moet een teken zijn. Iemand ontfermt zich over ons. Papa? Oma? Ik had verwacht dat ik hier in tranen zou staan. Maar in plaats daarvan voel ik berusting. Het is goed zo. We hebben alles gedaan wat we konden. Tot het laatste moment hebben we hem verzorgd. Zijn kinderen continu om hem heen. Een mooier einde hadden we hem niet kunnen geven.

Bronah staart naar de witte cirkel op het raam. De harde klap dringt nauwelijks tot haar door. Een meisje trekt een slee voort met daarop een pop. Een groepje jongens houdt een sneeuwballengevecht. De kinderstemmen klinken ver weg.

'En wat denk je van mij dan? Ik moet jullie allebei missen.’
Niets begrijp ik van wat mama nu zegt. Haar hersenen zijn toch niet aangetast? Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk mijn broer aan. Hij reageert er niet op, maar stapt stevig door achter de rolstoel.

In een plastic doosje legde hij het Playmobilpoppetje. Heel droevig keek hij erbij. Bram kreeg een brok in zijn keel bij het zien van het treurige spel van zijn zoon. Het kon ook niet anders dan dat het veel met zo’n mannetje deed. Nooit eerder had hij afscheid hoeven nemen van iemand. Zelfs niet van een hond of een kat.